Andrzej Brzeski - Bo ludzie są już takie głupie

Ogromny pałac wybudował sobie pan,
Wśród wielu komnat pokój, w którym chciał być sam,
Lecz gdy tylko się znalazł w nim,
Za nim szła żona oraz syn,
Synowa, wujek, wujka brat
I dziadek, co makowiec jadł,
Dwa perskie koty, żółw i piesek rasy husky
Razem z bobaskiem, co posikał się w majtaski.

Bo ludzie są już takie głupie –
Takie głupie są, i cześć! –
Że lubią tłoczyć się na kupie,
Zamiast iść na stronę gdzieś,
I choćbyś zwiał na chwilę grupie,
Twoim śladem będzie leźć,
Bo ludzie są już takie głupie,
Ludzie się kochają gnieść.

Ustronne miejsce parka w parku chciała mieć,
By móc uprawiać tę najstarszą w świecie rzecz,
Lecz nim zdążyła lec pod bzem,
Pojawił się emeryt z psem
I żołnierz, co browarek pił,
Bo na przepustce właśnie był,
Spóźniony kolarz, no i stolarz z laubzegą,
I gość z plecakiem, co szedł w krzaki za potrzebą.

Bo ludzie są już takie głupie –
Takie głupie są, i cześć! –
Że lubią tłoczyć się na kupie,
Zamiast iść na stronę gdzieś,
I choćbyś zwiał na chwilę grupie,
Twoim śladem będzie leźć,
Bo ludzie są już takie głupie,
Ludzie się kochają gnieść.

Choćbyś przez życie własną drogą pragnął iść,
To nie myśl sobie, że swobodny jesteś miś –
Gdziekolwiek pierwszy zrobisz krok,
Już się za tobą kłębi tłok:
Stryj i stryjenka, i ich syn,
I kumpel stryjka, co z nim pił,
Babina w kapciach, która w siatce ma kotlety,
I jakiś facet, który szuka toalety.

Bo ludzie są już takie głupie –
Takie głupie są, i cześć! –
Że lubią tłoczyć się na kupie,
Zamiast iść na stronę gdzieś,
I choćbyś zwiał na chwilę grupie,
Twoim śladem będzie leźć,
Bo ludzie są już takie głupie,
Ludzie się kochają gnieść,
Ludzie się kochają gnieść,
Ludzie się kochają gnieść.