Andrés Calamaro - Nostalgias

Chcę upić moje serce
by ugasić szaloną miłość,
która bardziej niż miłością jest cierpieniem;
I przychodzę po to tutaj
by wymazać z pamięci dawne pocałunki
pocałunkami innych ust…
Jeśli jej miłość była „kwiatem jednego dnia”
z jakiego powodu jest zawsze moim
to okrutne zmartwienie?
Chcę za nas dwoje mój kieliszek wznieść
żeby zapomnieć o mojej zaciętości
a jednak znowu o niej pamiętam

Tęsknota
za tym by usłyszeć jej szalony śmiech
i czuć obok mych ust
niczym ogień jej oddech
Lęk
poczucia się porzuconym
i myślenia że inny u jej boku
wkrótce…wkrótce jej będzie mówił o miłości..
Bracie!
Nie chcę się zniżać,
ani prosić jej, ani wypłakiwać się jej,
ani mówić jej że nie chcę więcej żyć…
Z oddali mej smutnej samotności zobaczę jak opadają
martwe róże mej młodości

Jęcz, akordeonie, twe ponure tango
może ciebie też rani podobnie
jakaś miłość sentymentalna…
Płacze ma dusza pyszałka
samotna i smutna tej nocy
nocy czarnej i bezgwiezdnej…
Jeśli kieliszki przynoszą ukojenie
oto jestem z moim zmartwieniem
żeby utopić je jeszcze raz
Chcę upić moje serce
aby potem móc wznieść toast
„za niepowodzenie w miłości”