Biografia

Lata aktywności: 1983 - teraz (37 lat)
Członkowie: P.j. Farley i Steve Brown

Trixter

Ton lub styl tego artykułu mogą nie odzwierciedlać tonu encyklopedycznego używanego na Wikipedii. Zobacz przewodnik Wikipedii dotyczący pisania lepszych artykułów w celu uzyskania sugestii. (Listopad 2009) (Dowiedz się, jak i kiedy usunąć ten szablon wiadomości)

Ten artykuł wymaga dodatkowych cytatów w celu weryfikacji. Pomóż ulepszyć ten artykuł, dodając cytaty do wiarygodnych źródeł. Materiał z zewnątrz może zostać zakwestionowany i usunięty.
Znajdź źródła: „Trixter” - aktualności · gazety · książki · uczony · JSTOR (listopad 2009) (Dowiedz się, jak i kiedy usunąć ten szablon wiadomości)
Trixter
Origin Paramus, New Jersey, USA
Gatunki Glam metalhard rock

Lata działalności 1983–1995 - 2007 - obecnie

Etykiety MCABackstreetFrontiers

Akty powiązane Ra
Strona internetowa trixterrocks.com
Członkowie Steve Brown, Pete Loran, Mark „Gus” Scott, P. J. Farley

Byli członkowie Dougie C., Michael „Mike” Luciano

Trixter to amerykański zespół hardrockowy z Paramus, New Jersey. Zespół odniósł duży sukces na początku lat 90., ale rozpadł się na kilka lat, gdy glam metal stracił popularność. Najnowszy skład ponownie połączono w 2007 roku, by koncertować i nagrywać nowy materiał.

Kariera
Wczesne lata

Trixter został założony w czerwcu 1983 roku w Paramus w stanie New Jersey przez tubylców Steve'a Browna i Douga „Dougie C.” Cowie. Pierwotnie znany jako Rade, Brown i Cowie dodali perkusistę Mike'a Pane'a, a później piosenkarza Pete'a Lorana, aby uzupełnić skład. Po jednym koncercie Pane został zastąpiony przez Marka „Gusa” Scotta, a zespół zmienił nazwę na Trixter. W 1986 roku Trixter był stałym elementem sceny koncertowej, szybko zyskując fanów dzięki sile ich koncertów. W 1987 roku Trixter występował w celu wyprzedania tłumów, grając z takimi aktami jak Kix i Skid Row, i znalazł się pod przykrywką kilku dużych wytwórni. W 1988 roku Trixter rozpoczął nagrywanie w legendarnym studiu Bear Tracks Studios w Nowym Jorku z inżynierem Nelsonem Ayers, najbardziej znanym z nagrania Guns N 'Roses Appetite For Destruction, na temat tego, co miało być ich pierwszym albumem studyjnym zatytułowanym „Just Have Fun”. Album nigdy nie został wydany, aw listopadzie 1988 roku członek założyciel Dougie C. został zastąpiony lokalnym basistą PJ Farleyem. W maju 1989 roku zespół zawarł umowę z Mechanic / MCA Records.
Debiutancki album i trasa koncertowa

We wrześniu 1989 roku zespół udał się do Hollywood, aby nagrać swój debiutancki album z producentem Billem Wrayem. Piosenki z sesji nagraniowej z 1988 roku, w tym „Ride the Whip” i „Only Young Once” trafiły na nowy album. Trixter został wydany w maju 1990 roku z piosenką „Line of Fire” jako singlem dla rockowego radia. Piosenka powoli wspinała się na listy przebojów, osiągając Nie. 1 w Z-Rocks Top 100 do lipca 1990 roku. Wraz z wydaniem albumu, Trixter nakręcił także swoje pierwsze wideo do piosenki „Give It to Me Good”. We wrześniu zespół wyruszył w trasę po kraju, a po dwóch tygodniach wylądował na pierwszym miejscu Strypera. W połowie października Trixter dołączył do Dona Dokkena podczas kolejnej trasy koncertowej po USA. Właśnie na tej trasie MTV dodało wideo do „Give It to Me Good”. W ciągu tygodnia wideo było nie. 1 na liście dziesięciu najlepszych numerów MTV. Wideo pozostało Nie. 1 przez pięć tygodni z rzędu.

W grudniu 1990 roku Trixter nakręcił wideo do drugiego singla „One in a Million” na wyprzedanym programie w Rockland County w Nowym Jorku. Zespół nagrał także piosenkę „One Mo Time” do filmu If Looks Could Kill. W utworze pojawił się Edgar Winter na saksofonie. Do stycznia 1991 roku rekord sprzedał się w liczbie 20 000 sztuk tygodniowo. Wideo do „One in a Million” poszło nie. 1 na MTV przez trzy tygodnie. Album osiągnął najwyższy poziom 28 na liście 200 najlepszych albumów Billboardu i singlu „Daj mi to dobrze” było hitem 50 najlepszych na liście 100 najlepszych singli Billboardu. Trixter po raz pierwszy zaprezentował się na arenie koncertowej dla Poison, a następnie udał się na pięciomiesięczną trasę po Ameryce Północnej z niemieckimi rockmanami Scorpions. W lutym zespół poleciał do Daytona na Florydzie, aby zrobić Spring Break MTV, a ich debiutancki album poszedł wkrótce po złoto. W kwietniu 1991 roku Trixter zagrał w rodzinnym mieście Meadowlands Arena, gdzie zostali zaprezentowani ze złotymi albumami na specjalnej imprezie po występie. W maju nakręcili wideo do trzeciego singla „Surrender”. W czerwcu 1991 roku Trixter rozpoczął trasę „Blood, Sweat & Beers” z Warrant i FireHouse. Mniej więcej w tym czasie popularny magazyn rockowy Metal Edge poświęcił cały numer zespołowi „The Trixter Color Spectacular”. Wydano wideo i singiel dla „Surrender” i po raz kolejny wideo przeszło na nie. 1 na MTV przez dwa tygodnie, a singiel znalazł się w Top 100 na liście Billboard.

We wrześniu 1991 r. Trasa „Blood, Sweat & Beers” została nakręcona w ramach specjalnej oferty pay-per-view. Październik był końcem cyklu tras koncertowych Trixtera dla debiutanckiego albumu. W styczniu 1992 r. Trixter rozpoczął przedprodukcję drugiego albumu. W tym czasie zespół renegocjował umowę płytową i został podpisany bezpośrednio z MCA Records. Do produkcji Trixter wybrał Jamesa „Jimbo” Bartona z Rush i sławę Queensrÿche. Reco