Georg Friedrich Haendel (1685-1759), kompozytor pochodzenia niemieckiego, działający w Anglii. Ceniony twórca epoki późnego baroku. W 1702 został organistą katedry w Halle, od 1703 skrzypek, następnie klawesynista w operze w Hamburgu (debiut kompozytorski: opera Almira, 1705). W 1713 z okazji traktatu pokojowego w Utrechcie skomponował Utrecht Te Deum, po czym został oficjalnym kompozytorem dworu angielskiego. Od 1719 dyrygent zespołu operowego Royal Academy of Music, od 1729 Academy of Music.
W twórczości operowej nawiązał do stylu opery włoskiej (neapolitańskiej), z centralną rolą partii solowych i koloraturowych arii. W oratoriach, opartych na tematyce biblijnej i mitologicznej, wpływy opery ustąpiły monumentalizmowi rozbudowanych partii chóralnych. W muzyce instrumentalnej zapoczątkował zwrot ku prostej fakturze i klasycystycznej symetrii.
Wybrane kompozycje: opera Almira (1705), Utrecht Te Deum (1713), Mesjasz (1742), oratorium Juda Machabeusz (1746), Muzyka sztucznych ogni (1748, skomponowana na uroczystości z okazji pokoju w Akwizgranie).