Francesco De Gregori

Urodzony 4 kwietnia 1951 roku w Rzymie, włoski piosenkarz, kompozytor i autor tekstów piosenek, jeden z najważniejszych przedstawicieli włoskiej piosenki autorskiej. Urodził się jako syn Giorgio De Gregori (z zawodu bibliotekarz) i Rity De Gregori (z zawodu nauczycielka w szkole średniej). Dzieciństwo spędził w Pescarze, a do Rzymu powrócił pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku. Uczęszczał do liceum Virgilio w Rzymie. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia na wydziałach literatury i filozofii, ale ich nie ukończył. Mając około 18 lat występował w znanym klubie Folkstudio, który był miejscem debiutów młodych artystów szukających sukcesów w branży muzycznej. Tam zaprzyjaźnił się z grupą młodych autorów, takich jak Antonello Venditti, Ernesto Bassignano, Mario Schiano, Giovanna Marini, Mimmo Locasciulli, Edoardo De Angelis, Archie Sawage, Stefano Rosso, Riccardo Cocciante, Paolo Pietrangeli czy też Giorgio Lo Cascio. W roku 1971 odbywał tournée po Włoszech akompaniując na gitarze pochodzącej z Florencji folkowej piosenkarce Caterinie Bueno. Źródłem jego inspiracji twórczej stały się utwory amerykańskich muzyków Boba Dylana i Leonarda Cohena, a także Fabrizio De André. To właśnie on po wysłuchaniu w studio interpretacji piosenek zaczął mu pomagać w rozpoczęciu kariery artystycznej. W 1972 roku wydał wspólnie z Antonello Vendittim album Theorius Campus, który podobnie jak jego debiutancki album Alice Non Lo nie odniósł sukcesu komercyjnego. Sukces przyszedł dopiero wraz z wydanym w 1975 roku albumem Rimmel, na którym zaprezentował się jako dojrzały artysta tworząc inteligentne teksty i muzykę. To wydawnictwo zostało dobrze przyjęte przez publiczność i zapewniło artyście pozycję jednego z największych twórców włoskiej muzyki rozrywkowej. W tym samym roku współpracował z Fabrizio De André przy realizacji kolejnego albumu Volume VIII, na który obaj napisali 4 piosenki: La Cattiva Strada, Oceano, Dolce Luna i Canzone Per L'estate. Rok później ukazał się album Buffalo Bill. Podczas koncertów w Mediolanie w 1977 roku został werbalnie zaatakowany przez grupę skrajnych działaczy lewicowych, którzy oskarżali go o wspieranie kapitalizmu i wyprzedaż wartości. Zniechęcony artysta wycofał się na pewien czas z działalności wybierając pracę w charakterze księgarza. W 1978 roku powrócił do działalności piosenkarskiej wydając album De Gregori. W dekadzie lat osiemdziesiątych wydał swoje kolejne albumy: Titanic (1982), La Donna Cannone (1983), Scacchi e Tarocchi (1985), Terra Di Nessuno (1987), Mira Mare (1989) i w tym samym roku koncertowy album Niente Da Capire. Przez kilka następnych lat pracował jako dziennikarz w gazecie L’Unità. Do muzyki powrócił w roku 1996 wydając album Prendere e Lasciare (1996). Wciąż jest aktywny na włoskim rynku muzycznym zarówno jako wykonawca, jak też jako autor piosenek.