ZdunO - Słyszysz tato II

Cześć tato ... już wiem od czego zacząć
piszę do Ciebie te wiersze, uwierz wiele dla mnie znaczą,
to one za mnie płaczą, kiedy nie daję rady, wiem
czas mnie zmienił, przy tym doszły nowe wady,
ale cały czas pamiętam, cały czas tęsknię
i kocham Cię najmocniej całym moim sercem.
Miałem zająć Twoje miejsce, zajmować się domem
osoby takie jak Ty, tato są nie zastąpione.
Mam wrażenie chore, że czuję Twoją obecność
przeszywa mnie ciepło, jak te kiedy byłeś ze mną.
Kolejne czterdzieści wersów pisze Twój syn,
bo brakuje mu tych chwil, które spędzałeś z nim,
wciąż mi się śnisz, więc jednak pamiętasz o mnie,
ja o Tobie nawet nie chciałbym zapomnieć.
Stoję i moknę i to nie deszcz tylko łzy
co jest? Łzy słone płyną strumieniami dziś
tonę, wódkę w dłonie biorę coraz częściej, wybacz
ale nie mogę czasami już naprawdę wytrzymać.
Alkohol w żyłach, ponoć nie zagoi ran, ale
gdy urwie się film jest taki bezwładny stan.
Nie wiem dlaczego tak mam, już inaczej nie potrafię,
albo wóda albo papier albo wóda i papier.
Czasem już nie mam sił i chcę, żebyś wiedział o tym
nawet jeśli wszyscy zapomnieli, ja wciąż piszę zwroty
Tato co ty? Dlaczego nic mi nie odpowiesz?
Zapłaci mi za to skurwiel, który zamknął Cię w grobie,
już nie mogę, stoję w tej jebanej kabinie
łza za łzą płynie, gdy tylko pomyślę chwilę o tym,
że ktoś mi zabrał autorytet od tak,
bo pieprzonym tirem trafił akurat na mego ojca.
Otworzył rozdział, którego nie da się zamknąć,
tak jak nie da się cofnąć nigdy, przeżywałem hardcore.
Znam to, bezradność kiedy słyszysz matki płacz,
albo gdy stajesz na moście, a głos mówi „skacz”.
Sam ze sobą często toczę walkę i nie wiem,
czy dałbym radę zostawić mamę, by być u Ciebie,
chyba lepiej by było, gdybyś był tu zamiast mnie, bo
potrafiłbyś ją pocieszyć, a ja niestety nie.
Słyszysz tato - czterdzieści wersów jest krzykiem,
w końcu musisz mnie usłyszeć ... Tato