Zdolna - Epistoła do T

1.
Był piątek wieczorem, stałam sama mokra w deszczu
Na osiedlu, tu gdzie sens swój zdeptujesz podeszwą.
Miałam browar w ręku, piłam za smutek tego miasta.
Tylko skorl mógł to zrozumieć, gdy umierał mi w słuchawkach.
Wolałam się wtedy nachlać i wolałam nie być pewna,
Że świat mój zbudowany jest na kruchych fundamentach.
Jednak wróciłam na deptak, pachniał jak konwalie.
Obiecałam sobie wtedy, że napiszę ten kawałek.
Więc piszę i myślę, że to i tak jest bezsensu,
Że w końcu będzie wstyd mi za prawdę ulaną ze słów.
Za koszmar moich wersów i za cały ten syf.
Za track, który siedzi we mnie od miesięcy.
A pamiętasz dwutysięczny to był chyba dziewiąty
Wiałam z chaty szukając jakiejkolwiek odskoczni.
W uszach leciał mi Ostry jakby nocny nauczyciel
Kochana Polsko, dziś analizuję własne życie.

REF.:
I zawdzięczam ci nienawiść bezmiłość i trochę buntu.
Plus osuwające się nadzieje z nietrwałego gruntu.
I złość, i smutku multum, i ufność rzuconą w błoto.
Epistoła do T. Dziś oskarżam cię o to.

2.
Pamiętam zapach na klatce i niedosunięte krzesła.
Chyba nie było już szans, byśmy mogli się pojednać.
Czułam, że jest mi potrzebna przerwa na jakiś czas.
Stało się. Dwa psychiatryki w ciągu dwóch lat.
Wiesz, nie było mi cie żal i nie było mi przykro,
A najgorsze, kurwa mać, to świadomość, że powinno.
I choć to nie było moją winą to miałam kompleksy,
Mogłam ci jakoś pomóc zamiast topić się agresji.
Przecież bywały momenty, że też pytałeś, co ze mną.
Mówiłam, że naćpałam się i że mi wszystko jedno.
Wiem, że to nie było fair, bo też nie byłeś gotów
Na moje wieczne pretensje i nową dawkę kłopotów.
Nie szukałam antidotum, bo co ja mogłam zrobić?
Miałam udawać, że spoko jest, nim wszystko się spierdoli?
Tak mi przykro, sory… może to przychodzi z wiekiem.
Mimo wszystko, dziś jesteś dla mnie obcym człowiekiem.

REF.:
I zawdzięczam ci nienawiść bezmiłość i trochę buntu.
Plus osuwające się nadzieje z nietrwałego gruntu.
I złość, i smutku multum, i ufność rzuconą w błoto.
Epistoła do T. Dziś oskarżam cię o to.

3.
Mija parę lat, dzisiaj już nie rozmawiamy.
Boli mnie twoja obecność i ten chory wyraz twarzy.
Całe życie uczyły mnie kontrasty i twe błędy.
I jedyne co mnie trzyma tu to tylko sentymenty.
Mija parę lat, przez łzy nie widać świata.
Arsenał moich uczuć pyta o twoje ‘przepraszam’.
Ja nie wybaczam ci i chyba serce mi pęka.
Między nami nie ma nic, nawet człowieczeństwa.
Świat stał na krawędziach a ja byłam gdzieś poza,
Gdy wytykałeś mi pomyłki i setki zachowań.
Mogłabym zbastować, mogłabym o tym nie pisać.
Ale powiedz, kurwa, co ja mam, prócz tego z życia.
Może rozmazane na policzkach wstęgi tuszu,
Gdy z przymusu dźwigam byt mój poległy na bruku,
Po to by dać na arkuszu takie wersy, człowieku,
Które zabezpieczą prawdę na wieki wieków.
A pamiętasz w kwietniu, te nieudane święta?
Życzyłam ci śmierci, a to nadzieja umarła pierwsza.
Byłam wściekła, nienawidzić było ławiej.
To nie kłamstwo, niestety, to autentyzm doświadczeń.
Wciąż czuję to wyraźnie – symbolikę myśli.
Wyglądam na socjopatkę i lubię czytać klepsydry.
Powinieneś czuć się winny a olejesz to w pizdu.
Wielka szkoda, że nigdy nie przeczytasz tego listu.

REF.:
I zawdzięczam ci nienawiść bezmiłość i trochę buntu.
Plus osuwające się nadzieje z nietrwałego gruntu.
I złość, i smutku multum, i ufność rzuconą w błoto.
Epistoła do T. Dziś oskarżam cię o to