Xerión - No val do silencio

A través do camiño que nos leva en mutua soedade ollo as cicatrices do tempo gravadas na pedra sen mesura séculos de lendas perdidas no recordo daqueles que rexeitan o meigallo da noite
Visión de incertos sinos, baixo o influxo do inverno que a feiticeira entao nas notas do inesquecible falar de vellas crenzas que alumean a miña ialma ateigada de atrancos dos que envexan sen acougo
No verde val descansa a sombra que me aflixe entre ríos de fría iauga que esmorecen na distancia na procura do silencio da dor dos esquecidos guiandos pola lúa que me acolle entre os seus brazos...