Wojnar - Słowianie

Kamienni woje odziani w futrzane i lniane stroje

Dzierżący w swych rękach bogato zdobione swarzyce

Topory i tarcze, czyny i mecze

Słowianie! Słowianie!

Ostatni stojący dumnie na straży pogaństwa

Obrońcy ziem naszych, których granice wielokrotnie krwią braterską znaczone bywały

Słowianie! Słowianie!

Ich dzieje przenigdy nie śmiały być sądzone przez obcych proroków

Nie wymagały też pisemnych oświadczeń, gdyż cała mądrość była starannie

przekazywana przez naszych pradziadów z pokolenia na pokolenie

Słowianie! Słowianie!

Magiczna moc zaklęta w tym słowie sprawiała, że religijni innowiercy niczym niewiasty

płochliwe odczuwali głęboki strach i respekt wobec barbarzyńców

Słowianie! Słowianie!

Wszak podzieleni niekiedy bywali, to jednak właśnie oni najdłużej przeciwstawiali się,

walczyli z wyznawcami żydowskich symboli, walczyli zaciekle z ludźmi, którzy swe modły

wznosili swe modły do wisielczego bałwana, nazywanego przez nich samych Jezu

Chrystem

Słowianie! Słowianie!

To świt nowej ery, która nadchodzi, wyłania się z pomroków dziei, aby przynieść wieczne

zwycięstwo pogańskiemu narodu, zadmijcie w rogi! Szykujcie ofiarę! Ten stół zastawcie!

Nadchodzą bogi!

Najmężniejsi i najdzielniejsi spośród wszystkich, Słowianie! Ponadczasowi i odwieczni

obrońcy, Słowianie! Mądrością przewyższający zwykłych śmiertelników, Słowianie!

Bezwzględni i barbarzyńscy, Słowianie!