Wojciech Młynarski - Prowizorycznie

Znów ta troska,
znów jak długi dzień mnie męczy,
serca rozkaz,
jeden, drugi i tysięczny...
Oj, nie oprę ja się dłużej
tym rozkazom,
ale błędu nie powtórzę,
bo tym razem...

Zakochałem się
prowizorycznie,
oświadczałem się
metaforycznie,
bacząc, by w tych metaforach,
jako niewątpliwy plus,
było trochę mgiełki oraz
interpretacyjny luz.

Zakochałem się
szalenie wstępnie,
oświadczałem się
ambiwalentnie,
w każdym zdaniu dużym, małym,
żeby móc spokojnie spać,
furtkę sobie zostawiałem,
by nią w razie czego wiać...

Ale uciec
nie każdemu się udaje
od naiwnych,
po staremu, przyzwyczajeń...
Myśl bez przerwy do nich wraca
pełnym gazem,
jak tu zwalczać tego kaca,
że tym razem...

Zakochałem się
prowizorycznie,
oświadczałem się
metaforycznie.
Coś mnie kusi, by ochoczo
iść na całość - nie na ćwierć,
nie przysięgać na roboczo,
lecz na amen, lecz na śmierć!

Lecz gdy wyrwę z rąk
szaloną głowę,
czasem spojrzę w krąg,
jak rośnie nowe,
i wyjaśnia się zawiłość,
i rozsądku szepce głos,
że opieram moją miłość
na najlepszych wzorach wprost.

To jest fakt, na ten fakt rady ni ma,
prowizorka najlepiej się trzyma...