Wizja Lokalna - Upadamy jak dziś

Szula:

Nie potrafisz mnie zrozumieć już,
nie wiesz co czuje, spójrz, w moje oczy
idź już, zanim wyplujesz moje imię,
ścieram kurz, jestem coraz bliżej,
w oczy patrzy tylko lustro, chyba go nienawidzę,
już.. Twe źrenice kłamią,
nie każ mówić ścianą, one znają mnie za mało, pewnie..
choć są arkanom we mnie, nie wiem co jest wiarą,
sekundy szeptają dobranoc, jak dekalog, mamo.. (mamo)
nie trzęsę się z zimna, składam skrzydła,
ból zaszyłem w bliznach dawno,
moja dusza jak pryzmat, nigdy nie złączy w całość,
tego co z egzystencji wilka, mi wyrwano..
możesz wyznać mi nieprawdę, błagam..
wyrywam rok z kalendarza, mocniej zaciskam krawat,
wciąż upadam jak dziś, a to mój dramat..
wciąż kocham jak nikt, a to mój dramat..

ref.
złap oddech, choć płonie każdy fragment w Nas.. (w nas)
złapiemy wiatr w otwarte żagle.. (oddech)
choć czarne ptaki rzeźbi czas.. (czas)
to nasze łzy są spokojne..

mamy mniej niż nic, a..
słone łzy potrzebują słońca..
choć upadamy jak dziś, brat..
coś każe iść nam bez końca..


Osa:

Płacę najwyższą cenę, chociaż nie znam celu,
niosę ogień na scenę #Prometeusz
ściany szepczą dobranoc,
moje prywatne więzienie #Guantanamo
w nim, zostań przy mnie na lodzie,
gdy dożylnie na głodzie, ćpamy życie na co dzień,
i Ty, chcą zamknąć mi drogę,
tu gdzie ulica tworzy, w Tobie swoiste Agogę,
proszę zabierz mnie stąd,
zwykle szukam odskoczni w cieple Twoich rąk,
zamknij krąg samotności, gdy świat zamarł w bezruchu,
uwięziony w przeczuciu, niczym szczury w Tobruku
My, nie szukam swego cienia,
i ni cienia odniesienia, ciągną serce po bruku,
wiem, choć to bez znaczenia,
i nie znamy się z imienia, nie zabijaj tych uczuć,
nie jestem jak większość,
mogę pokazać Ci ból, lecz nie obojętność,
Tobie też brakuje tchu, nie znam sensu gonitwy,
gdy ten świat krępuje dłonie Nam, jak węzeł Gordyjski..

ref:
złap oddech, choć płonie każdy fragment w Nas.. (w nas)
złapiemy wiatr w otwarte żagle.. (oddech)
choć czarne ptaki rzeźbi czas.. (czas)
to nasze łzy są spokojne..

mamy mniej niż nic, a..
słone łzy potrzebują słońca..
choć upadamy jak dziś, brat..
coś każe iść nam bez końca..

Rover:

Szelest ubrania w locie, pisk orła nad linią liter,
pyski tych, do których mówię brat, albo tryper,
jak chcą nazwać smutnym, mówię zamknij pizdę!
jak mnie wkurwią, bije w pizdę!
tych co smakowali tylko matki.. pizdę!
chcą mnie rozliczać z wzlotów i upadków,
moją szczerość, położyć na szali z kłamstwami błaznów,
nie jestem dzieckiem stepów, nie jestem dzieckiem stepu,
co równoznaczne z tym, że moja prawda nie ma reguł,
byli tacy co chcieli podać dłoń, gdy upadłem,
nie chce litości, stąd te dłonie, kruszyłem w imadle,
jeżeli mam spadać, to tylko do podłogi nieba,
żeby udowodnić Bogu, że mnie zabić się nie da,
zazdrośni gryzą szkło szklanek w domach swoich matek,
ja krocze krok dalej, za zapachem marzeń,
krzyczą o prawdzie, tak że możesz gotować z ich ust na parze,
w końcu gówno też oddaje ciepło.. wrażeń.