Wizja Lokalna - Spacer w Deszczu ft. Skor

Lecą krople ciało mokre znów emocje biora góre
nad rozumem który w sumie zawiśc tworzy w sobie burze
ktoś głaszcze mnie po skórze zlewam pozostałym brzmieniem
i nikną gdzieś problemy gdy kałuże blakną w czerni
czarne róże czarna noc by o włos zapomnienie
na spacerze senny wzrok już o krok my na papierze
zostawic cząstkę siebie natchnioną słonym deszczem
czuc zimne powietrze nieskalanym pędem
tylko ja idę poza mną nikogo więcej
byc cieniem który za mną spaceruje bezimiennie
byc cieniem jak i ciszą nieskalaną myślą chronic (?)
gwiazdy milczą wiatry gwiżdżą deszcz spływa mi po skroni
setki nieprzytomnych łez rozbitych na chodniku
setki pragnień setki wyznań utopionych w ich odbiciu
i rozmów sam ze sobą kiedy wolnośc mimo przestróg idzie tam gdzie oczy wiodą
szukam sensu w strugach deszczu

(x2)
to moje drugie życie życie pod osłona nocy
chodź sam to już nie obcy
chodź sam to nie samotny
to moje drugie życie życie które sam wybrałem
zamykam swoje oczy to sięgam wzrokiem dalej

zagryzam wargi zaciskam pięści zagrzewam do walki
ciężar biorę na barki pędzę wbity w słuchawki
na osiedla odbite jak od kalki
pełny inspiracji miejscem z obserwacji
wyciągam lekcje deszczu słonych łez
szkole percepcje zatrzymaj mnie a będe twoją śmiercią drugą w kolejce
podziemia wiesz od dziś za to po kres możliwości precz zdradliwym kurwom
pierdole znajomości które kosztują zbyt wiele łez wylanych na próżno
siema brat co u mnie u ciebie pewnie podwójnie
wspólnie komitywa by przyjaźni dac wyraz
to słony deszcz inspiracji do póki nie wygasł
w Nas żar konsternacji to jak oliwa dla ognia
determinacji co dnia chce życ godnie to nie zbrodnia
nie kara ginąc na oczach zapłakanych
kielich w góre za przelaną gorycz w nas samych
zdrówka, tak, wasze zdrowie, kurwa...

ogarnij ogrom tu zło kontra dobro
co krok ta droga pod prąd jak pocałunek z kobrą
zdradza to wiarygodnośc czy godnośc wiary odtąd
władza kontra bezwład kwiaty kontra samotnośc mędrca
dalej w wersach trwa spacer przez wersal
ja sie wwiercam jak bym miał w gardle wiertła
swiadomośc to twierdza chodź twierdzą że wkręcam
ja dalej napędzam i ujażmiam potencjał (wiesz)
płonie teatr i my dopierdalam tlen w turbiny
po drugiej stronie kurtyny nie gdzie nieme manekiny
my kontra nasze winy
gonimy za czasem wyginamy wskazówki z plasteliny domek na sen
dusza wyrusza na spacer w poszukiwaniu echa
gdy nawlekam na wersy każdy człowieczeństwa detal wiesz
nie czekam nie ominę przeszkód
idę więc to jak spacer w deszczu