Wizja Lokalna - Przebacz

[Osa]

Gdy łzy cisną się do oczu, wieje chłodem, gaśnie światło,
Splatam swoje ręce, klęczę, nie wiem jak mam zacząć.
Ból ściska moje gardło, jak przez lata to się zmienia,
Prosty rachunek sumienia, jak nie mam, nie pamiętam.
Boże przebacz, proszę przebacz, nie jestem tą osobą,
Byłem, ale teraz walczę się z ostatecznością.
Pamiętasz ? Ja pamiętam, jak rozmawiałem z Tobą,
Ciskając krzyżyk dłonią, wzrokiem wodząc po nim co noc.
Nie jestem tą osobą, nie jestem i to smutne,
Dziś zatraciłem siebie w rapie, jointach, może w wódce.
Uciekam, lecz czy słusznie ? Uciekam ale dokąd ?
Jak każda nowa droga okazuję się powrotną ?
Jak zdarzeń wielokrotność, jak tama rozpad zbiera,
Słowa niewypowiedziane bolą jak cholera.
Dziś chociaż Ty mi przebacz, bo wierzę, uwierz, wierzę.
Te wersy mym pacierzem, gdy w potrzebie szukam zwierzeń. [Szukając siebie...]

[Szula]

W imię Ojca, choć Syna nie pamięta, więc inaczej,
Znów klękam, lecz już nie płaczę. Mam Ojca w Bogu,
Nie zasłonię słońca znowu, już nie razi lękiem.
Nie ma powodu gdy z miłością spaceruję za rękę.
Dziś nie materialność prochu rozsypana na wietrze,
Tworzy całość w klepsydrze nadziei na życie wieczne.
Wierzę w wytrwałość kiedy rany zalewa sól powiek,
Gdy życie długie, za krótkie by stłumić ból w sobie.
Gdy odżywają emocje i twarze w dłoniach uśpione,
Odbite na zimnym szkle pokrytym srebrnym szronem.
Lustro, symetria uczuć, martwe spojrzenia,
Na plecach krzyż ostatniej drogi, czas pożegnań.
Inaczej brzmią noce i milczy miasto jak dzisiaj,
Gdy o jedno bicie serca pogłębia się cisza,
Czasem wątpię w życia Nasz cel, taki mam charakter,
Bo czemu matka traci syna, albo synowi zabierasz matkę. [Albo synowi zabierasz matkę, ej...]

[Szula]

Po deszczu szukam odbicia w blasku rozbitych szkieł,
Gaz i wonia miasta, melodia nocnych mgieł.
I melancholia, echa rozstania spadających kropli,
W złożone dłonie, tworzące różaniec modlitw.
Nie będę wątpić, juz któryś raz z kolei mówię,
A wargi przegryzam do krwi, nie chciałem uwierz.
Wypowiedzieć słów gorzkich przy chórach glorii,
Myśląc o tych których już nie ma, a którzy być mogli.
Lecz z niemocy utonęli w brudach patologii rodzin,
Ile godzin, gdy z harmonii ulic miejskiego pejzażu.
Kładę dłonie na ołtarzu i proszę o przebaczenie,
Nie wierze w przeznaczenie, bo wybór w Nas jest.
Wierzę w spełnienie, ekscytację, miłość i pasję,
Konsekwencje alternatyw, wydarzeń, następstw.
To nie zwątpienie Nasze, jestem Ci wdzięczny za to,
Gdy człowiek się rodzi to płaczę, gdy umiera to za Nim płaczą. [za Nim płaczą...]


[Osa]

Proszę daj mi przetrwać, daj dotknąć trochę ciepła.
Za wszelkie błędy przebacz, chcę poznać Ciebie teraz.
Otul mnie dobrocią, zburz przede mną zamęt,
Chcę kroczyć Twoją drogą, amen.