Wizja Lokalna - Drapieżna Przestrzeń (feat. Treq)

To miejsce gdzie linie papilarne wiążą pętle, pętle...

[Szula]
Przestrzeń optycznie agresywna, zniekształcona fizycznie,
impulsywna w źrenicach, granicach chimeryczna,
odkształcona psychicznie lub zawieszona statycznie,
w myślach, jak gorzki smak powietrza intensywnie tkwi w nas.
Plastyczna forma miejsca wyrażana graficznie,
w kapturach, przy murach, monochromatycznie,
albo syntetycznie - 30 centów ponad chodnik,
na szyjach białe kable, na ciałach czarne worki.
Zapach konopi, stęchlizna, miejskie kadzidła,
codzienność nieobiektywna, my WL insygnia,
rzeczywistość pejoratywna, dla wybranych stygmat,
teorii paradygmat spuszczonych w ziemię wzroków.
Bezmiar bloków, cisza przed burzą horyzontów,
zerwana klisza życia, nie sposób zacząć od początku,
przesunąć linii frontu, wrócić do kartki pustej,
na dowód patrzę wstecz ze stosem rozbitych luster.

[OSA]
Obdarty ze złudzeń, stoję sam jakby nagi,
krzyczę: chwilo trwaj! za murami wszelkich granic,
Tylko ja, tylko dziś, tylko teraz,
odtrącę ten świat, choć to nie ma i znaczenia,
Dziś tam w nas, gdzieś na samej głębi,
przechadza się płacz gonić brak swych intencji,
otula mnie wiatr, tak chłodny w swej niechęci,
zrywa płaszcz oddech śmierci uwięzi duszę w sepii,
nie ma nas tu gdzie strach egzystencji,
patrzę w twarz tym co chcieli nieskazitelnej bieli,
zatrzymać czas straconych szans, zaznać pościeli,
bliskości słów tak niemych, że faktycznie nieobecnych,
chcieli ...
... lecz nie mogą, gdyż emocje biorą górę,
gdy ciało to granica dusza runie w swej strukturze,
uwierz ... nie ma nas, te uczucia są tak ludzkie,
że "wczoraj" szuka barw w zatraconym "jutrze".

[Treq]
Ej ty, patrz to ja - zwartych przestrzeni strumień,
w manekiny bez sumień, gram tu o każdy argument,
by trwonić czas i tworzyć kształty barier w raz,
a ten świat, którego kwiat to proch i piach.
Jestem człowiekiem wypadkową tej struktury,
jestem sensem sumy, bo z tych myśli i próby,
i tylko przestrzeń tłumi we mnie bezkres,
umysł za horyzontem moich powodów do dumy.
Konsekwentnie chce więcej więc jestem,
kontrsekwencje niech piętrzą się we mnie,
i wtem wiem, wpisany w kontur swego cienia,
a precyzyjnie tak do paranoi zrozumienia.
To zapisani w ramach, wyrwani od "tu" i "teraz",
to w tych znaczeniach, z tą śmiertelną zagadką w genach,
to zatraceni w stanach bez świadomości, bez istnienia,
przestrzeniach, w których tylko czas się nie zmienia...