Waldemar Kocoń - Śpiewała piosenki

Człowieku, nie bądź tak srogi,
Bo serce mdleje jej z trwogi.
Czemu twarz swoją smucisz?
Ach, ucisz serce swe, ucisz.
Noc patrzy na was gwiazdami,
Człowieku, jesteście sami.
Pachną bzy coraz słodziej,
Niech was pogodzi ta noc.

Wciąż śpiewa piosenki,
Drżą czułe dźwięki
Ludziom na pocieszenie.
Słuchają w radości
Możni i prości,
W sercach swych czując drżenie.
A jeśli któremu,
Któż to wie czemu,
Łza czasem błyśnie w oku,
To dla tej czystej łzy jednej
Przebacz jej biednej,
Przebacz największy grzech.

Gdy kiedyś u nieba progu
Skruszona stanie przy Bogu,
Nawet sam Stwórca w niebie
Nie spojrzy groźniej od ciebie.
Ty Bogu powiesz: "Mój Boże,
Przychodzi do Ciebie w pokorze,
Prośbę o łaskę wnosi,
Spójrz tylko na nią i sądź".

[2x:]
Śpiewała piosenki,
Drżały jej dźwięki
Ludziom na pocieszenie.
Słuchali w radości
Możni i prości,
W sercach swych czując drżenie.
A jeśli któremu,
Któż to wie czemu,
Łza czasem błysła w oku,
To dla tej czystej łzy jednej
Przebacz jej biednej,
Przebacz największy grzech.