Waldemar Kocoń - Nie istnieć, a żyć

Żyć jak król
I zagrać jedną z głównych w życiu ról
I być tym kimś, kim jeszcze nie był żaden bóg
I mieć dla siebie tysiąc najwierniejszych sług

Żyć jak król
Nie wiedzieć, co to krzywda, co to ból
I trwać w nadziei, że tak będzie wiecznie i
Swój świat zamieniać stale w pozaziemski raj

Ale czasem zejść na ziemię
I głową walnąć w życie jak w mur
Wciąż z nadzieją witać słońce
Gdy twarz wychyli zza ciemnych chmur

Żyć jak król
Nie tylko mieć na stole chleb i sól
Lecz tę najlepszą strawę z najsmaczniejszych straw
I móc obrastać w piórka jak z bażantem paw

Ale czasem zejść na ziemię
I głową walnąć w życie jak w mur
Wciąż z nadzieją witać słońce
Gdy twarz wychyli zza ciemnych chmur

Żyć jak król
I szczęście rwać jak kwiaty z łąk i pól
I snuć tę najbarwniejszą życia swego nić
I chcieć nie tylko istnieć, lecz naprawdę żyć

Żyć jak król
I zagrać jedną z głównych w życiu ról
I być tym kimś, kim jeszcze nie był żaden bóg
I mieć dla siebie, dla siebie tysiąc najwierniejszych sług

Ale czasem zejść na ziemię
I głową walnąć w życie jak w mur
Wciąż z nadzieją witać słońce
Gdy twarz wychyli zza ciemnych chmur

Żyć, nie istnieć, a żyć (x3)
Żyć, nie, nie istnieć, żyć