Vasilis Karras - Mia ksenihtismeni poli

Σβησμένα φώτα, στάχτες και κρύο,
κλαίει η συνήθεια σε μια γωνιά,
είναι η ζωή μου, βαρύ φορτίο,
μέσα στου κόσμου την παγωνιά,

Κλεισμένος δρόμος, για μας τους δύο,
θλιμμένες ώρες μοναδικές,
κι είν η ζωή μου βαρύ φορτίο,
που λείπουν μόνο οι κυριακές,

Θέλω να κλέψω, τη δική σου την καρδιά,
μια καρδιά, που από συνήθεια χτυπάει,
που δε ραγίζει ξαφνικά σε μια βραδιά,
που δεν την νοιάζει αν θα μάθει ν' αγαπάει,

Μια ξενυχτισμένη πόλη ήταν όλη η ζωή σου,
πόνεσα και έκλαψα μαζί σου,
μια ξενυχτισμένη πόλη μες το φως το φεγγαρίσιο,
έφυγες και πως να ζήσω,

Σβησμένα φώτα κι όλα χαμένα,
κι ο έρωτάς μια πληγή,
ψεύτικα όλα ήταν για μένα,
μια προδοσία κι ένα γιατί,

Θέλω να κλέψω, τη δική σου την καρδιά,
μια καρδιά, που από συνήθεια χτυπάει,
που δε ραγίζει ξαφνικά σε μια βραδιά,
που δεν την νοιάζει αν θα μάθει ν' αγαπάει,

Μια ξενυχτισμένη πόλη ήταν όλη η ζωή σου,
πόνεσα και έκλαψα μαζί σου,
μια ξενυχτισμένη πόλη μες το φως το φεγγαρίσιο,
έφυγες και πως να ζήσω,

Θέλω να κλέψω, τη δική σου την καρδιά,
μια καρδιά, που από συνήθεια χτυπάει,
που δε ραγίζει ξαφνικά σε μια βραδιά,
που δεν την νοιάζει αν θα μάθει ν' αγαπάει,

Μια ξενυχτισμένη πόλη ήταν όλη η ζωή σου,
πόνεσα και έκλαψα μαζί σου,
μια ξενυχτισμένη πόλη μες το φως το φεγγαρίσιο,
έφυγες και πως να ζήσω,

Μια ξενυχτισμένη πόλη ήταν όλη η ζωή σου,
πόνεσα και έκλαψα μαζί σου,
μια ξενυχτισμένη πόλη μες το φως το φεγγαρίσιο,
έφυγες και πως να ζήσω,