Van Der Graaf Generator - Childlike Faith In Childhood's

Dziecięca wiara, że dzieciństwo się skończy

Istnienie to scena na której przemijamy,
lunatyczna sztuczka dla umysłu i serca:
to beznadziejne, wiem, ale muszę iść naprzód
i spróbować zacząć dostrzegać coś więcej
niż przetrwanie z dnia na dzień
ścigane przez ostateczną śmierć.
Gdybym wierzył, że to właśnie podsumowanie życia
do którego doszliśmy, nie marnował bym oddechu.

W jakiś sposób, musi być coś więcej.
Był czas, kiedy więcej odczuwano niż wiedziano,
ale teraz, obwarowany w swojej norze,
w bardziej przyziemnym świetle,
myśli rozbrzmiewają wokół głowy:
żyjemy, umieramy... i co jeszcze?

Na początku był porządek i przeznaczenie
ale teraz ta ścieżka się skończyła
i na kolanach nie uda się stawić czoła przyszłości,
jaka by nie była.
Chociaż siły, które utrzymują nas na miejscu
trwają przez eony w niezmąconej łasce
my też, przywdziewamy twarz stworzenia.

Jak antymateria, zasysająca i pulsująca okresowo,
pączek rozwija się, kwiat jest martwy,
cała przestrzeń jest żywą historią.
Wygląda na to, że czas nas zdradzi, ale żyjemy
i chociaż nie widzę Boga by nas ocalił, nadal przetrwamy
przez stulecia postępu,
który nie zaprowadził nas za daleko.
Wszystko to iluzja! Wszystko jest fałszywe-
jeszcze nie wiemy, kim jesteśmy...

Śmiejąc się, mając nadzieję, modląc się, żartując,
Synu Człowieczy!
Ze spuszczonym wzrokiem lecz unosząc serca, jesteśmy ziarnami piasku
i chociaż z czasem morze może nas zażądać dla siebie,
Jesteśmy skałami, w których zakorzeni się przyszłość - na nas wyrośnie!

Być może nie będzie nas tam, aby się tym podzielić,
jeśli wieczność jest żartem,
ale myślę, że mogę to znieść,
jeśli przyszłe życie jest najlepszym.
Nawet jeśli jest niebo po śmierci,
wieczne szczęście byłoby bez znaczenia,
niczym kłamstwo,
które zawsze przychodzi w odpowiedzi na pytanie:
"Dlaczego patrzymy oczami stworzenia?"

Dryfując bez kursu, bardzo tu samotnie,
nasz jedyny domysł, co kryje się za ciemnością.
Mimo to, uważam, że mogę uczepić się liny ratunkowej,
myśli o życiu, które oznacza więcej, niż moje własne-
snów o czymś wspanialszym niż my.
Czas i Przestrzeń, wiszą mi ciężko na ramionach:
gdy całe życie się zakończy, któż może stwierdzić,
czy jakaś przeobrażona siła nie pozostała?

Chociaż wieże miasta, są zakazane dla nas,
ludzi z gliny,
nadal wiemy, że pewnego dnia odwrócimy tę proporcję.
Przerażeni w ciszy-
Przerażeni, ale usilnie myślący,
wykonajmy obliczenia gwiazd.

Starszy, mądrzejszy, smutniejszy, bardziej zaślepieni,
patrz jak biegniemy;
szybciej, dalej, mocniej, silniej, oto nadchodzi:
kolorowe bąble, odłamki obrazu przyciągane
w kierunku centrum, w ostatecznym splendorze,
dezintegrują.

Wszechświat teraz skinął ręką
i Człowiek, również, musi zająć Jego miejsce...
tylko kilka ostatnich ulotnych sekund,
by błąkać się na pustkowiu
i dzieci, którymi byliśmy, ruszają naprzód
reinkarnacja wciąż jest poprawianą piosenką
i nareszcie jesteśmy wolni od więzów stworzenia.

Wszyscy błaźni, klawisze,
ćpuny i handlarze niewolników,
cały tłum goniących za pieniędzmi - ludzie,
wszyscy możemy nimi być,
ale Ludzkość musi się wznieść ponad to,
w imię wiary, nadziei i miłości.

Jest czas dla wszystkich pielgrzymów
jak i czas dla oszustów,
jest czas gdy wszyscy staniemy samotnie i nago;
nadzy wobec galaktyk-
nadzy, ale odziani w szerszy punkt widzenia...
gdy docieramy do Końca Dzieciństwa,
musimy zacząć od nowa.

I choć mroczna jest autostrada
i odległość do szczytu łamie mi serce,
bo nigdy go nie ujrzę, nadal gram swoją rolę.
Wierząc, że to co na nas czeka,
jest kosmosem w porównaniu z pyłem przeszłości...
w śmierci zwykłych ludzi zacznie się życie!