Tormentia - Kombatant

Niezliczone kurhany mogił,
rzędy cmentarnych krzyży, pagórki,
dumnie stercząc w niebosa,
wskazują miejsce ostatniej zbiórki!
Jesienny, chłodny wicher,
strąca z drzew starych,
martwe, czerwonozłote liście,
tuląc nimi kamień płyt lodowatych.
Przy grobie przyklękuje,
sędziwy weteran wielu walk.
Tu jego towarzysz broni leży,
bliski mu kiedyś jak brat!
Łza po policzku spływa,
powracają obrazy tamtych dni.
Tyle lat minęło, lecz ból ten sam:
dlaczego poległ wtedy on, nie ja?
Nie ulegną nigdy zapomnieniu,
z bojowego szlaku przeżycia.
Ileż to razy, z duszą na ramieniu,
jeden drugiemu ratował życie!
Pęka serce na samą myśl,
przed sobą mieli cały świat,
byli wtedy tacy młodzi,
lecz wszystko przekreślił kat!
Wybuchy, krzyki, krew,
nad głową świszczą kule!
Do dziś ze snu wyrywają,
dawne rany i bóle.
Los na wygnania gorycz skazał,
lecz by się potomnym lepiej żyło,
na emigracji wiernie dalej działał,
kując Organizacji Polskiej Ogniwo.
Niezbadane są wyroki Boże,
lecz istotne ze wszech miar,
by móc kiedyś rzec ochocze:
non omnis moriar!
Zapada zmrok, majaczy łuna,
czy to fatum blask, czy dawne mary,
starymi, zmęczonymi oczyma,
w dal spogląda, nie tracąc wiary.
Nekropolę spowija szara mgła,
powoli zachodzi Słońce.
Ostatnie promyki światła,
padają na inskrypcje nagrobne.
Krótki epitaf na mogile:
Tu spoczywa żołnierz NSZ,
leśnych, polskich Termopil,
jeden bohater z wieluset!
Lecz nie o taki kraj on walczył!
Nie za taką Polskę zginęli jego bracia!
Walka musi dalej trwać,
aż do Wielkiej Polski wzejścia!
Kombatant zapalił wieczny znicz,
do rogatywki dwoma palcami salutuje.
Swą misję wypełnił do końca,
w sztafecie pokoleń pałeczkę przekazuje.
Za plecami jego, las uniesionych, prawych dłoni,
na baczność stoi nowe pokolenie!
Młode serca jak pochodnie ogarnął płomień,
zwiastując Polsce odrodzenie!