Tiziano Ferro - Il bimbo dentro

Co się ze mną stało?
Z okrąglejszą twarzą, lecz nigdy nie bladą
Mniej pewny siebie, ale
Czasami silniejszy dzięki wielkiej pokorze
Gdy zasypiałem na biurkach w szkole
Nigdy nie powstrzymywałem uczucia ściskania w gardle
Ponieważ czasami byłem zbyt zmęczony by z nim walczyć
Ale zawsze miałem czas by się zastanowić
A teraz nie, teraz...
Daję Ci puste spojrzenie i mówię
„Nie dotrzesz do mnie, nie przedostaniesz się
Teraz już mnie nie zranisz, już nie!”
Zaciskałem zęby za wszelką cenę
Aby nie narażać się trochę się wycofywałem
I jeszcze trochę bardziej

Księżycu, wysłuchaj mnie
Jeżeli w tym zakątku nieba
Wiesz o tym więcej niż ja sam
Teraz obejmij mnie mocno
Nie chcę zboczyć z mojej ścieżki
Ale teraz nie potrafię już dłużej go odnaleźć
Tego dziecka wewnątrz mnie

A co stało się Tobie?
Co, jesteś już zmęczony mówieniem mi,
że już mnie tam nie ma?
Ty, który znasz ze szczerą pokorą
prawdziwą wersję mnie
Kto opiekuńczo stoi na straży „powodów”
Spróbuj przywrócić tę absurdalną ironię
To wściekłe pragnienie by odejść
Ale jednocześnie wrócić do domu

Ale teraz daję Ci puste spojrzenie i mówię
„Nie dotrzesz do mnie, nie przedostaniesz się
Teraz już mnie nie zranisz, już nie!”
A Ty nawet z tym nie walczysz
Nie kłócisz się i się poddajesz
Pomóż mi, proszę

Księżycu, wysłuchaj mnie
Jeżeli w tym zakątku nieba
Wiesz o tym więcej niż ja sam

Przekraczać mosty pomiędzy rozumem i sercem
Ten ekstremalny próg bólu
Dumę i jej rozległe oceany
Abym mógł dać jasno do zrozumienia, że o tym myślę
Że cierpię z powodu intensywnej miłości
Że ciągle bawię się z wiatrem
Ale nie mogę już odnaleźć dziecka wewnątrz mnie
Że wciąż bezsensownie się śmieję
I znajduję swoją drogę, roztargniony jednak czujny
Naiwny, ale z głową na karku
Wszystko albo nic, zawsze lub nigdy
I jestem tutaj by odnaleźć siebie
I proszę Cię o pomoc