Studio Pokój - Wesoły wiersz

To miał być wesoły wiersz
Miał smutnych pocieszać
A wyszło coś wiesz
Przy czym można się wieszać
Nie wiem sam już o co chodzi
I gdzie jest smutku powód
I dlaczego
Po prostu wkurwia mnie coś znowu
Obiecałem sobie ostatnio
Że nie będę już pisał
Trzymałem się tego postanowienia
Aż do dzisiaj
Ale to lekarstwo na stres
Zajmuje pierwsze miejsce
Mogę wyładować się w ten sposób
Pisząc wiersze.
Gdy nic mi się nie chce
A mrok otuli miasto
W muzyce ukojenia szukam
Ta pozwala zasnąć
Odcinam się
Ołówek obgryziony z jednej strony
Na ustach smak grafitu
Szybko obiera smak słony
Często nie mam powodu do radości
Coś mnie gniecie,
Nie musisz mnie kochać
Żeby to zrozumieć przecież
Możesz po prostu się zamknąć
Dać mi spokój
Pójść sobie gdzieś i patrzeć
Po cichu z boku.

Ref.: Nie jest dobrze, i nie będzie dobrze już raczej
Co z tego, kogo to obchodzi że płaczę,
Co z tego, nie masz szczęścia jest tylko zamęt,
Kolejna słona łza rozpuszcza atrament.
Smutkiem przemęczona kartka i ręce
Zmęczony kucam, nie mam sił na nic więcej
Cisza, rytmu bicia serca nie słyszę
Siedzę i piszę, smutek wplątał się w ciszę.

Tak jak wczoraj, tak dzisiaj
Nic się nie zmienia
To samo, cisza smutek
Smutek cisza na przemian
Wszystko to samo
Ja i ten sam szary pokój
Identyczny bo to ten sam
Co w kawałku spokój
Wszystko co boli
Co gniecie, wyrzucam na papier
Chciałbym napisać coś ciekawego
Lecz nie potrafię
Nie umiem, nie wiem
Głowy do tego dziś nie mam
Nawet jakbym bardzo starał się
To nic nie pozmieniam.
Tak to robię po dziś dzień
I tak to będę robił
A to jak to odbierasz
To gówno mnie obchodzi
Mam to wszystko w dupie
Pozytywna myśl wyblakła
Jutro napiszę coś innego
Daj mi więcej światła
Pokaż że to wszystko
Jest na pozór tylko smutne
Daj mi siłę, żebym nie musiał
Jutro walczyć ze smutkiem
Nie stój bezczynnie
Popatrz głębiej czasami
Tego jak mi jest źle
Nie wyrażę nawet łzami

Ref.: Nie jest dobrze, i nie będzie dobrze już raczej
Co z tego, kogo to obchodzi że płaczę,
Co z tego, nie masz szczęścia jest tylko zamęt,
Kolejna słona łza rozpuszcza atrament.
Smutkiem przemęczona kartka i ręcę,
Zmęczony kucam, nie mam sił na nic więcej
Cisza, rytmu bicia serca nie słyszę
Siedzę i piszę, smutek wplątał się w ciszę.

Gdyby nie garstka tych
Którzy dają mi to światło
To już bym na cmentarzu pewnie
Miał grób na własność
Najmniejsza przykrość
Potrafi bardzo zranić
Taki jestem, i co
Mam się z tego powodu zabić,
Nie mogę tego zrobić
A potrafiłbym tak czuję
Nie mogę zostawić tych
Których kocham i szanuje
Nie mogę
Po prostu to jeszcze nie jest czas na to
Nie jeszcze, nie teraz
Nie dam satysfakcji szmato
Przytul mnie gdy tego potrzebuję
Weź ten bagaż
A ty patrz Boże
Jak się to robi gdy nie pomagasz
Oni są zawsze przy mnie
I to chyba dzięki Bogu
Sam już nie wiem czy uwierzyć
W tą pewność bez dowodu
Wstaję po raz ostatni
Licząc na lepsze jutro
Z nadzieją że zobaczę się
W kolorach patrząc w lustro
Wstaję po to by jutro
Znowu bezsilnie kucnąć
Kucam by wstawać,
Wstaję by stawić czoła smutkom.

Ref.: Nie jest dobrze, i nie będzie dobrze już raczej
Co z tego, kogo to obchodzi że płaczę,
Co z tego, nie masz szczęścia jest tylko zamęt,
Kolejna słona łza rozpuszcza atrament.
Smutkiem przemęczona kartka i ręcę,
Zmęczony kucam, nie mam sił na nic więcej
Cisza, rytmu bicia serca nie słyszę
Siedzę i piszę, smutek wplątał się w ciszę. x3