Sława Przybylska - Dopóki Ty jesteś

Nad Wisłą, gdzieś tam pod Warszawą,
od mostu w lewo albo w prawo,
jest ładniej niż w Parmie,
zieleniej, upalniej,
dopóki ty jesteś.

Nad Wisłą, gdzieś tam pod Warszawą,
od mostu w lewo albo w prawo,
jest wyżej niż w górach,
błękitniej niż w chmurach,
dopóki ty jesteś.

Ty wpiąłeś księżyc w moje włosy dawno już,
uczyłeś słuchać rzek i jezior, szumu zbóż,
wśród liści gruby słowik
jak jabłko na jabłonce
ozdabia dni gorące,
dopóki ty jesteś.

Nad Wisłą, gdzieś tam pod Warszawą,
od mostu w lewo albo w prawo,
jest wszystko na temat
i wiatru poemat,
i niebo jak niebo.

Bo wpiąłeś księżyc w moje włosy dawno już,
uczyłeś mowy rzek i jezior, szumu zbóż,
tu wszystko jest jak we śnie,
tu sosna gada z sosną,
po cichu grzyby rosną,
dopóki ty jesteś.

Są ciepłe grudnie, jasne wrześnie,
dopóki jesteś, póki jesteś,
lecz kiedy cię nie ma,
lecz kiedy cię nie ma,
to wtedy, to wtedy…

A kiedy cię nie ma,
a kiedy cię nie ma,
to wtedy, to wtedy…
A kiedy cię nie ma,
a kiedy cię nie ma,
to wtedy, to wtedy…