Skor - Zenit

Żyć, żyć, żyć..

Żyć.. Sumować oddechy,
Wierzyć, że prawda to więcej niż liczby,
Żyć.. Podnosić powieki,
By dostrzegać w świecie coś więcej niż wyścig..
Żyć.. Ubierać uczucia,
W coś znacznie większego niż instynkt i słowa,
Żyć.. Albo umierać,
Nie patrząc na to co zostanie po nas,
Nic.. Wartość znajoma,
Tu wszystkim ludziom o wielkich snach,
Myśl.. Widmo ambicji,
Krawędź Nadziemia zbyt dobrze je zna,
Krzyk.. Emocji iskry,
Ciepło płomieni lub dławiąca szarość,
I my.. Żalu tożsamość,
Resztki energii zaklęte w ciało..

Idź.. Bo co Ci zostało?
Czuj, jeśli to jeszcze potrafisz,
Bo trwać to za mało, być skałą czy skalą,
Nieważne obawy jeśli umiesz je zabić,
Syf.. I brak równowagi,
To wszystko co widzisz w mych oczach kochana,
Błysk.. To fatamorgana,
Nie mam już sił - nie mówmy o planach,
Dziś.. Bo dziś jest za wcześnie,
Jutro.. jutro już będzie będzie za późno,
Bo jeśli wczoraj zgubiliśmy szczęście,
To nasze marzenia na zawsze już usną,
I powiemy trudno..
Bo w sumie nie stało się nic,
Tworząc oszustwo, co zabierze ustom,
Jedyne słowo, które mogło coś zmienić..

I umrze zenit!

Lecz jeśli to wszystko jest wróżbą,
Co mówi, że w końcu wyrwiemy się z celi,
I wreszcie w nas pęknie to lustro,
Co złym odbiciem od siebie wciąż dzieli,
I nagle znajdziemy tam swój dom!
W świecie idei, nie tracąc nadziei,
To błagam - nie dawaj mi usnąć!
Nie idź! Chwyćmy sercami resztkę.. promieni..

Aż odżyje zenit!

Chodź! Teraz spójrz na "Nadziemie"!
Poczuj te dreszcze, "Impulsy" dusz!
Chodź! Bo "Jesteś moim powietrzem"!
"Płynę" za Tobą, tu na koniec snów!
Chodź! Zanim wykrzyczą znów,
"Cztery Litery", "Chciałbym Ci powiedzieć"!
Chodź! Proszę posłuchaj mych słów,
To "Emocje", które schowałem dla Ciebie!
Chodź! "Tato", dziś jestem pewien,
"Wszyscy mamy najebane w mózgach"!
Chodź! "Miej świadomość" i pójdź tam,
Jesteśmy "Obcy", a wokół pustka!
Chodź! Bo gdy "Upadam" jak mój świat,
Tworzę "Znaki", które wskażą azymut!
Chodź! Teraz odczytaj tam swój szlag,
Aby "Życzenie" dało "Zenit" by móc..