Skor - Historia o Tobie (SzUsty Blend)

Wybiegłem z domu nie zamykając drzwi
biegłem ile sił w poszukiwaniu chwil
naszych chwil, naszych dni,
pytałem nieznajomych, nie widzieli nic,
pewnie chcieli Cię chronić przed tym szalonym,
niezrównoważonym marzycielem życia co wszystko spierdolił
tak bardzo chciałem gonić, a czułem tylko mróz
tak bardzo tęskniłem za smakiem Twoich ust
błagam wróć, albo lepiej nie wracaj
byś nie musiała już przeze mnie płakać
i chyba taka droga będzie właściwa
byś porzuciła żal i w końcu była szczęśliwa.
Chciałem odpływać i z Tobą utopić smutek
i usłyszałem głos, pytałaś kiedy wrócę
i co tu robię, i że szukasz mnie wszędzie
a ja skłamałem, że wyszedłem tylko przejść się.


Jeśli tej zimy byśmy w siebie zwątpili
bez uczuć i siły upadli wraz z nimi
tworząc lawiny znów siebie zgubili
a potem w poczuciu winy się roztopili
A jeśli tej zimy nie spadnie śnieg
a ja zostanę sam, szukając ciepło
odeszłaś gdzieś zmęczona smutkiem i
tylko płatki mogły zwrócić Ci uśmiech

znowu jestem tu, a przede mną tylko przepaść
podbiegasz mówisz stój, błagasz bym poczekał
Ty jedna rozumiesz mój ból, a więc czekam
tylko z Tobą mogę czuć, tylko Tobie chcę przyrzekać
i chociaż każda z dróg kończyła się w tym punkcie
to mówię o tym dumnie, bo czułem Cię wokół mnie
i dobrze wiesz gdzie pójdę, a ja wiem że pójdziesz za mną
i jeszcze raz otul mnie, chodź upadajmy na dno
i robię krok, i widzę światło, niosą mnie Twe skrzydła
i chyba wygram z przeznaczeniem, pierwszy raz z nim wygram
ta noc pełna wyzwań, błagam nieś mnie w przestworza
drogę rozświetla zorza, moje serce wznieca pożar
i widzę te bezdroża, godzinami ludzi na nich
idą struci marzeniami bo im los nie skróci granic
I to wróci do nich zanim znowu staną nad przepaścią
nie skoczą w otchłań za nic, bo boją się że upadną

Jeśli tej zimy byśmy w siebie zwątpili
bez uczuć i siły upadli wraz z nimi
tworząc lawiny znów siebie zgubili
a potem w poczuciu winy się roztopili
A jeśli tej zimy nie spadnie śnieg
a ja zostanę sam, szukając ciepło
odeszłaś gdzieś zmęczona smutkiem i
tylko płatki mogły zwrócić Ci uśmiech

Myślę co by było, gdyby nie było Cię tu
Kto by był mą siłą, gdy upadamy na bruk
Którą z dróg bym wybrał, gdyby nie Twoja wiara
W nas, jak w cud, kiedy świat wchłania marazm
A ból wypala w naszym przeznaczeniu nicość
By wykrzyczeć odbiciom, że uczucia się nie liczą
A potem przyjść cicho, aby zabrać nam oddech
I zmieszać koniec z początkiem w jedną formę
Musimy dojrzeć razem, potem się zestarzeć
Póki idziemy w parze, wizje spełnionych marzeń
Czas nam wskaże drogę, którą musimy gnać
Aż los gasząc ogień zamknie powieki nam
Musimy trwać na przekór, chronić wrażliwość
Tak by świat nie zapomniał naszych imion
I niech nas winią, bo tylko tyle mogą
Co dnia na nowo uczę się oddychać Tobą

Bo jeśli tej zimy byśmy w siebie zwątpili
bez uczuć i siły upadli wraz z nimi
tworząc lawiny znów siebie zgubili
a potem w poczuciu winy się roztopili
A jeśli tej zimy znów spadnie śnieg
a ja zostanę sam, mimo że znalazłaś mnie
bo zgubię sens w codziennym pośpiechu
i nawet płatki nie zwrócą Ci uśmiechu