Róże Europy - Rozmieniony na błoto

Dzień moich urodzin złamie mi wyobraźnię.
No bo jak można sobie wyobrazić dzień kiedy nie jest raźniej?
A wręcz przeciwnie, jakoś słabo.
Jakoś pospolicie w ten dzień będzie dziwnie.
Szafki są opróżnione, poranki pechowe i krótkie.
Nie dbam o to, nie tęsknię, nie pamiętam, nie pytam, po co?
Ale przedziwnie, znam ten stan, jestem rozmieniony na błoto.

Chcą wstać, przeżyć i znowu iść.
Byle gdzie, z byle kim.
Nie dać się nie, nie dać się stoczyć,
Z demonem co płynie rynsztokiem.
Chcą wstać, przeżyć i znowu iść.
Byle gdzie, z byle kim.
Nie dać się nie, nie dać się stoczyć,
Z demonem co płynie rynsztokiem.

Jestem wcelowan, owinięty niby bukiet
I tak leżę, myląc dzień z nocą, jaki będzie tego skutek?
Jestem w drodze w dół, jestem na dnie.
Ludzie mówią o mnie - zwyczajny głupek.
Zabrakło papierosów, więc znalazłem powód.
Wychodzę, zastanawiam się czemu tęsknię i pytam po co?
Ale przedziwnie, znam ten stan, jestem rozmieniony na błoto.

Chcą wstać, przeżyć i znowu iść.
Byle gdzie, z byle kim.
Nie dać się nie, nie dać się stoczyć,
Z demonem co płynie rynsztokiem.
Chcą wstać, przeżyć i znowu iść.
Byle gdzie, z byle kim.
Nie dać się nie, nie dać się stoczyć,
Z demonem co płynie rynsztokiem.

Chcą wstać, przeżyć i znowu iść.
Byle gdzie, z byle kim.
Nie dać się nie, nie dać się stoczyć,
Z demonem co płynie rynsztokiem.
Chcą wstać, przeżyć i znowu iść.
Byle gdzie, z byle kim.
Nie dać się nie, nie dać się stoczyć,
Z demonem co płynie rynsztokiem.

Byłaś tatuażem, który wzmacniał moje ramię.
Wiatrem co chłodem dmuchał, przepędzając w otchłanie.
A teraz przeciwnie, jakoś słabo.
Jakoś pospolicie w ten dzień będzie dziwnie.
Kiedy odeszłaś, mój świat jest bardzo krótki,
Mało powodów, wiele strachu, dużo wódki.
Ale przedziwnie, znam ten stan.
Jestem rozmieniony na błoto.