Rover - Konfesjonał/Surrealizm

Może to czas najwyższy, by pogadać?
Jak długo? 3 lata. Nie potrzebowałem Cię,
milczałem, nie chcąc wracać,
bo takim jak ja się nie wybacza.
Szukałem pocieszenia w szmatach,
dobrych kobietach.
Olę zdradziłem z matką czyjegoś dziecka.
Miała męża - popieprzony jest ten świat.
Reszta jest kwestią szczęścia.
Tylko nie mów mi, że dało się inaczej!
Jak inaczej, skoro do Ciebie wciąż tracę zasięg?
Trzeci rok śnieg pada, pierwszy rok mam pracę,
ale rzucę ją, kurwa, bo mi płacą jak szmacie.
Mówię - Ty milczysz, gdy Ty mówisz - ja nie słyszę.
W złości mam ochotę jak on - pocałować Cię w policzek #zdrada.
Złamię Ci serce, gdy się wyprę,
że Cię kocham ponad wszystko, co ludzkie i zwykłe.
Poznaj, że blizny oram jak pługiem ,
by znaleźć pod ciałem hologram.
Kilka firm dało ciuch, w końcu mam na sobie loga,
ale nie wiem czy potrafię mówić,
że nadal Cię kocham…
Za wszystkie grzechy nie żałuję,
nie umiem mówić „przepraszam”.
Teraz lecę jak Pegaz, woźnica puścił lance.
Wiem, że Ty znasz mnie lepiej ,
a ja ulegam pajęczej sieci następstw.
Sklepienie nieba czasem uderza o ziemię
z taką siłą, że chmury potrafią złamać palce.
I czuję ból od nadnerczy po ciemię.
Z różańcem w palcach wyjaśniłem to rozstanie Twojej Matce.
I jeśli nie ma mnie i Ciebie, to chcę żyć jeszcze mocniej!
Wyrzuty sumienia kładę na zbyt strome stopnie.
Schodzę po nich, demony pytają jak mogłem
dusić Cię w sobie tak, że skamieniały sople…
Nocą w pokojach słyszę trzask #poltergeist.
Jeśli bierzesz to za smutny rap - pierdol się!
Reszta prawd, tylko ja znam, ta pewność, wiem,
wyrastam z tego, że rozmawiałem przed snem z Nim.
Ponad 20 lat, na ćwierć wieku
szukając odpowiedzi w oparach odmętu
proszę: wróć do mnie choćby na kilka sekund.
Wtedy znów zacznę wierzyć, usłyszę „vade mecum”
Koryta wiary, stany, echo kropli bez dźwięku
nasz stan świadomości, który wyzbywa się lęku.
Boże, proszę, przyjmij ten cały monolog!
To od przeszło trzech lat pierwsza rozmowa z Tobą…

SURREALIZM

Bóg ma swój próg percepcji, ja mam swój.
Stąd nie pytam czemu Józek zmarł na raka płuc.
Czemu zamknięty był Luwr, gdy zwiedzałem Paryż?
A czyjeś dziecko przez wściekłość psa straciło pół twarzy?
Czemu półnadzy na podłodze nie myślimy podobnie?
Czemu moje koleżanki dzwonią gdy mamy problem?
Czemu mój człowiek to wciągnie?
A ja po seksie znów ci powiem: mała, tylko nie zajdź w ciążę.
Czemu za hajs na końcu świata płowieją marzenia?
Co sprawia, ze brat Magdy to pedał?
Przypadek, że granicą instynktów jest bieda?
A w plamie ropy umiera kolejna mewa?
Co?
To Surrealizm na fali zmian wszechświata.
Ledwo stajemy na nogi, a już chcemy latać
nie zdając sobie sprawy,
że wszystko ma swoje prawa
i jak bierzesz coś od świata,
to musisz coś w zamian dawać.
Słyszysz głos? Surrealizm…/Realizm.