Teksty piosenek > R > Roger Waters > Leaving Beirut
2 411 689 tekstów, 31 128 poszukiwanych i 608 oczekujących

Roger Waters - Leaving Beirut

Leaving Beirut

Leaving Beirut

Tekst dodał(a): konto_usuniete Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): veravera Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): veravera Edytuj teledysk

Tekst piosenki:

So we left Beirut Willa and I
He headed East to Baghdad and the rest of it
I set out North
I walked the five or six miles to the last of the street lamps
And hunkered in the curb side dusk
Holding out my thumb
In no great hope at the ramshackle procession of home bound traffic
Success!
An ancient Mercedes 'dolmus '
The ubiquitous, Arab, shared taxi drew up
I turned out my pockets and shrugged at the driver
" J'ai pas de l'argent "
" Venez! " A soft voice from the back seat
The driver lent wearily across and pushed open the back door
I stooped to look inside at the two men there
One besuited, bespectacled, moustached, irritated, distant, late
The other, the one who had spoken,
Frail, fifty five-ish, bald, sallow, in a short sleeved pale blue cotton shirt
With one biro in the breast pocket
A clerk maybe, slightly sunken in the seat
"Venez!" He said again, and smiled
"Mais j'ai pas de l'argent"
"Oui, Oui, d'accord, Venez!"

-

Are these the people that we should bomb
Are we so sure they mean us harm
Is this our pleasure, punishment or crime
Is this a mountain that we really want to climb
The road is hard, hard and long
Put down that two by four
This man would never turn you from his door
Oh George! Oh George!
That Texas education must have fucked you up when you were very small

-

He beckoned with a small arthritic motion of his hand
Fingers together like a child waving goodbye
The driver put my old Hofner guitar in the boot with my rucksack
And off we went
" Vous etes Francais, monsieur? "
" Non, Anglais "
" Ah! Anglais "
" Est-ce que vous parlais Anglais, Monsieur? "
"Non, je regrette"
And so on
In small talk between strangers, his French alien but correct
Mine halting but eager to please
A lift, after all, is a lift
Late moustache left us brusquely
And some miles later the dolmus slowed at a crossroads lit by a single lightbulb
Swung through a U-turn and stopped in a cloud of dust
I opened the door and got out
But my benefactor made no move to follow
The driver dumped my guitar and rucksack at my feet
And waving away my thanks returned to the boot
Only to reappear with a pair of alloy crutches
Which he leaned against the rear wing of the Mercedes.
He reached into the car and lifted my companion out
Only one leg, the second trouser leg neatly pinned beneath a vacant hip
" Monsieur, si vous voulez, ca sera un honneur pour nous
Si vous venez avec moi a la maison pour manger avec ma femme "

-

When I was 17 my mother, bless her heart, fulfilled my summer dream
She handed me the keys to the car
We motored down to Paris, fuelled with Dexedrine and booze
Got bust in Antibes by the cops
And fleeced in Naples by the wops
But everyone was kind to us, we were the English dudes
Our dads had helped them win the war
When we all knew what we were fighting for
But now an Englishman abroad is just a US stooge
The bulldog is a poodle snapping round the scoundrel's last refuge

-

"Ma femme", thank God! Monopod but not queer
The taxi drove off leaving us in the dim light of the swinging bulb
No building in sight
What the hell
"Merci monsieur"
"Bon, Venez!"
His faced creased in pleasure, he set off in front of me
Swinging his leg between the crutches with agonising care
Up the dusty side road into the darkness
After half an hour we'd gone maybe half a mile
When on the right I made out the low profile of a building
He called out in Arabic to announce our arrival
And after some scuffling inside a lamp was lit
And the changing angle of light in the wide crack under the door
Signalled the approach of someone within
The door creaked open and there, holding a biblical looking oil lamp
Stood a squat, moustached woman, stooped smiling up at us
She stood aside to let us in and as she turned
I saw the reason for her stoop
She carried on her back a shocking hump
I nodded and smiled back at her in greeting, fighting for control
The gentleness between the one-legged man and his monstrous wife
Almost too much for me

-

Is gentleness too much for us
Should gentleness be filed along with empathy
We feel for someone else's child
Every time a smart bomb does its sums and gets it wrong
Someone else's child dies and equities in defence rise
America, America, please hear us when we call
You got hip-hop, be-bop, hustle and bustle
You got Atticus Finch
You got Jane Russell
You got freedom of speech
You got great beaches, wildernesses and malls
Don't let the might, the Christian right, fuck it all up
For you and the rest of the world

-

They talked excitedly
She went to take his crutches in routine of care
He chiding, gestured
We have a guest
She embarrassed by her faux pas
Took my things and laid them carefully in the corner
"Du the?"
We sat on meagre cushions in one corner of the single room
The floor was earth packed hard and by one wall a raised platform
Some six foot by four covered by a simple sheet, the bed
The hunchback busied herself with small copper pots over an open hearth
And brought us tea, hot and sweet
And so to dinner
Flat, unleavened bread, wafer thin
Cooked in an iron skillet over the open hearth
Then folded and dipped into the soft insides of female sea urchins
My hostess did not eat, I ate her dinner
She would hear of nothing else, I was their guest
And then she retired behind a curtain
And left the men to sit drinking thimbles full of Arak
Carefully poured from a small bottle with a faded label
Soon she reappeared, radiant
Carrying in her arms their pride and joy, their child.
I'd never seen a squint like that
So severe that as one eye looked out the other disappeared behind its nose

-

Not in my name, Tony, you great war leader you
Terror is still terror, whosoever gets to frame the rules
History's not written by the vanquished or the damned
Now we are Genghis Khan, Lucretia Borghia, Son of Sam
In 1961 they took this child into their home
I wonder what became of them
In the cauldron that was Lebanon
If I could find them now, could I make amends?
How does the story end?

-

And so to bed, me that is, not them
Of course they slept on the floor behind a curtain
Whilst I lay awake all night on their earthen bed
Then came the dawn and then their quiet stirrings
Careful not to wake the guest
I yawned in great pretence
And took the proffered bowl of water heated up and washed
And sipped my coffee in its tiny cup
And then with much "merci-ing" and bowing and shaking of hands
We left the woman to her chores
And we men made our way back to the crossroads
The painful slowness of our progress accentuated by the brilliant morning light
The dolmus duly reappeared
My host gave me one crutch and leaning on the other
Shook my hand and smiled
"Merci, monsieur," I said
" De rien "
" And merci a votre femme, elle est tres gentille "
Giving up his other crutch
He allowed himself to be folded into the back seat again
"Bon voyage, monsieur," he said
And half bowed as the taxi headed south towards the city
I turned North, my guitar over my shoulder
And the first hot gust of wind
Quickly dried the salt tears from my young cheeks.

 

Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu

Tłumaczenie :

Pokaż tłumaczenie
Więc opuściliśmy Beirut Will i ja
On udał się na wschód do Bagdadu i dalej
Ja wyruszyłem na północ
Przeszedłem pięć lub sześć mil do ostatniej z latarni
I skulony w półmroku przy krawężniku
Wyciągam kciuk
Bez wielkiej nadziei na zrujnowaną procesję ulicznego ruchu skierowanego do domu
Powodzenia!
Starożytny mercedes „dolmus”
Podjechała wszechobecna arabska dzielona taksówka
Wywyinalem kieszenie i wzruszyłem ramionami do kierowcy
" Nie mam żadnych pieniędzy "
„Chodź!” Cichy głos z tylnego siedzenia
Kierowca zwolnił ze znużeniem i pchnął tylne drzwi
Schyliłem się, żeby spojrzeć do środka na dwóch mężczyzn
Jeden w garniturze, w okularach, wąsaty, zirytowany, odległy, spóźniony
Drugi, ten, który przemówił,
Słabowity, okolo pięćdziesieciu pięciu lat, łysy, ziemisty, w bladoniebieskiej bawełnianej koszuli z krótkimi rękawami
Z jednym długopisem w kieszeni na piersi
Może urzędnik, lekko zapadnięty w siedzenie
"Chodź!" Powiedział ponownie i uśmiechnął się
„Ale ja nie mam pieniędzy”
„Tak, tak, dobrze, chodź!”

-Czy to są ludzie, których powinniśmy zbombardować
Czy jesteśmy tak pewni, że chcą nam zaszkodzić
Czy to nasza przyjemność, kara czy przestępstwo
Czy to góra, na którą naprawdę chcemy się wspiąć
Droga jest ciężka, ciężka i długa
I pomnoz to przez cztery
Ten człowiek nigdy nie zawróciłby cię od swoich drzwi
Och, George! Och, George!
Ta edukacja w Teksasie musiała cię spieprzyć, kiedy byłeś bardzo mały

-Skinął ręką niewielkim artretycznym ruchem ręki
Palce zlozone razem jak machające na pożegnanie dziecko
Kierowca włożył do bagażnika moją starą gitarę Hofnera wraz z plecakiem
I poszliśmy
- Czy jest pan Francuzem, prosze pana?
„Nie, Anglikiem”
„Ach! Anglik”
- Czy mówi pan po angielsku, sir?
„Nie, przykro mi”
I tak dalej
W małej rozmowie między nieznajomymi, jego francuskim obcym, ale poprawnym
i moim jakajacym sie,ale chętnmy do porozumienia
Winda w końcu winda
Wąsy opuścił nas szorstko
Kilka mil później dolmus zwolnił na skrzyżowaniu, oświetlonym przez jedną żarówkę
Zakręcił zawrocil i zatrzymał się w chmurze pyłu
Otworzyłem drzwi i wysiadłem
Ale mój dobroczyńca nie ruszył za mna
Kierowca rzucił mi pod nogi moją gitarę i plecak
I machając ręką na moje podziękowania powrócił do taksowki
Tylko po to, by pojawić się ponownie z parą kul ze stopu
Które oparł o tylne skrzydło mercedesa.
Sięgnął do samochodu i wyciągnął mojego towarzysza
Mial tylko jedna noge, druga nogawka spodni starannie przypięta pod wolnym biodrem
„Proszę pana, jeśli pan chce, będzie to dla nas zaszczyt
Jeśli pójdzie pan ze mną do domu, żeby zjeść ze mna i moją żoną ”

-Kiedy miałem 17 lat, moja mama, błogosław jej serce, spełniła moje letnie marzenie
Wręczyła mi kluczyki do samochodu
Pojechaliśmy do Paryża, nafaszerowani Dexedrine i alkoholem
Policjanci złapali mnie w Antibes
I wypuszczony w Neapolu przez włóczęgów
Ale wszyscy byli dla nas mili, byliśmy Anglikami
Nasi ojcowie pomogli im wygrać wojnę
Kiedy wszyscy wiedzieliśmy, o co walczymy
Ale teraz Anglik za granicą jest tylko amerykańska marionetką
Buldog to pudel, który kręci się wokół ostatniego łajdackiego schronienia

-„Moja żona”, dzięki Bogu! podpora nic dziwnego
Taksówka odjechała zostawiając nas w przyćmionym świetle kołyszącej się żarówki
Żadnego budynku w zasięgu wzroku
Co do cholery
"Dziękuję Panu"
"Dobrze, chodź!"
Z twarzą ściągniętą z przyjemności ruszył przede mną
Machał nogą między kulami z bolesną ostrożnością
W górę zakurzoną boczną drogą w ciemność
Po pół godzinie przeszliśmy może pół mili
Po prawej stronie dostrzegłem niski profil budynku
Zawołał po arabsku, aby ogłosić nasze przybycie
I po jakimś ruchu we wnętrzu zapaliła się lampa
I zmienny kąt padania światła w szerokiej szczelinie pod drzwiami
Sygnalizował zbliżanie się kogoś od wewnątrz
Drzwi otworzyły się ze skrzypieniem i tam, trzymając biblijnie wyglądającą lampkę oliwną
Stała przysadzista, wąsata kobieta, pochylona i uśmiechnięta do nas
Odsunęła się, żeby nas wpuścić, i odwróciła się
Zobaczylem powod jej nachylenia
Nosila na plecach szokujący garb
Skinąłem głową i uśmiechnąłem się do niej na powitanie, walcząc o kontrolę
Łagodność jednonogiego mężczyzny i jego potwornej żony
Prawie za dużo dla mnie

-Czy łagodność to dla nas za duzo
Czy łagodność należy uzupełnic empatią
Współczujemy czyjemus dziecku
Za każdym razem, gdy inteligentna bomba nalicza sumy i robi to źle
Czyjes dziecko umiera, a kapitał obronny rośnie
Ameryko, Ameryko, wysłuchaj nas, kiedy wzywamy
Masz hip-hop, be-bop, zgiełk
Masz Atticusa Fincha
Masz Jane Russell
Masz wolność słowa
Masz wspaniałe plaże, dzicze i centra handlowe
Nie pozwól umyslowi, chrześcijanskiej racji, spieprzyć tego wszystkiego
Dla ciebie i reszty świata

-Rozmawiali podekscytowani
Poszła rutynowo zająć się jego kulami
Beształ, gestykulował
Mamy gościa
Zawstydzona swoim faux pas
Wziąła moje rzeczy i ostrożnie położyła je w kącie
"Herbata?"
Usiedliśmy na skąpych poduszkach w jednym rogu pokoju jednoosobowego
Podłoga była mocno ubita, a przy jednej ze ścian podwyższona platforma
Jakieś sześć stóp na cztery, przykryte prostym prześcieradłem, łóżko
Garbuska zajęła się małymi miedzianymi garnkami nad otwartym paleniskiem
I przyniosła nam herbatę, gorącą i słodką
A więc do obiadu
Płaski, przaśny cienki waflowy chleb
Gotowany na żelaznej patelni nad otwartym paleniskiem
Następnie złożony i zanurzony w miękkich wnętrznościach samic jeżowców
Moja gospodyni nie jadła, zjadłem jej obiad
Nie bylo mowy zeby tak nie bylo, byłem ich gościem
A potem zniknela za zasłoną
I zostawiła mężczyzn, aby siedzieli i pili naparstki pełne araku
Ostrożnie nalewany z małej butelki z wyblakłą etykietą
Wkrótce pojawiła się ponownie, promienna
Niosąc w ramionach ich dumę i radość, ich dziecko.
Nigdy nie widziałem takiego zeza
Tak poważna, że ​​gdy jedno oko wyjrzało, drugie zniknęło za nosem

-Nie w moim imieniu, Tony, ty jestem wielkim wojennym przywódca
Terror wciąż jest terrorem, ktokolwiek kształtuje zasady
Historia nie jest pisana przez pokonanych ani potępionych
Teraz jesteśmy Czyngis-chanem, Lukrecją Borghią, synem Sama
W 1961 roku zabrali to dziecko do swojego domu
Ciekawe, co się z nimi stało
W kotle, którym był Liban
Gdybym mógł je teraz znaleźć, czy mógłbym to naprawić?
Jak kończy się ta historia?

-

A więc do łóżka, to znaczy ja, nie oni
Oczywiście spali na podłodze za zasłoną
Podczas gdy ja leżałem całą noc na ich zimnym łóżku
Potem nadszedł świt, a potem ich ciche poruszenie
Uważaj, aby nie obudzić gościa
Ziewnąłem pod wielkim pretekstem
I wziąłem podaną miskę wody podgrzaną i umytą
I sączyłem kawę z małej filiżanki
A potem z wielkim „miłosierdziem”, pokłonami i uściskami dłoni
Pozostawiliśmy kobietę jej obowiązkom
A my, mężczyźni, wróciliśmy na skrzyżowanie
Bolesna powolność naszych postępów uwydatniona przez jasne światło poranka
Dolmus pojawił się ponownie
Gospodarz dał mi jedną kulę i oparł się o drugą
Uścisnął mi rękę i uśmiechnął się
- Dziękuję, panu - powiedziałem
" Nie ma za co "
„Dziękuję panskiej żonie, jest bardzo miła”
Rezygnujac z drugiej kuli
Pozwolił ponownie złożyć się na tylne siedzenie
- Miłej podróży, panu - powiedział
W półuklonie się, gdy taksówka skierowała się na południe w kierunku miasta
Odwróciłem się ku polnocy z gitarą na ramieniu
I pierwszy gorący podmuch wiatru
Szybko wytarłem słone łzy z moich młodych policzków.

Historia edycji tłumaczenia

Autor:

(brak)

Edytuj metrykę

Komentarze (0):

tekstowo.pl
2 411 689 tekstów, 31 128 poszukiwanych i 608 oczekujących

Największy serwis z tekstami piosenek w Polsce. Każdy może znaleźć u nas teksty piosenek, teledyski oraz tłumaczenia swoich ulubionych utworów.
Zachęcamy wszystkich użytkowników do dodawania nowych tekstów, tłumaczeń i teledysków!


Reklama | Kontakt | FAQ Polityka prywatności