Peter Gabriel - San Jacinto

Kłębiasta chmura - wzbierająca para – syczący kamień na płonącym szałasie
Wokół mnie - lina na bawoły - szałwia w tobołku – natrzec na skórę
Na zewnątrz zimne powietrze - stoję - oczekuję na wschód słońca
Czerwone sokole pióra – kojot wzywa- zaczęło się
Coś porusza się w środku – smakuję to ustami i sercem
Zdaje się konac wolno uchodzi z niego życie

Znachor prowadzi mnie w górę przez miasto - ziemia Indian – tak daleko w dole
Rozparcelowana ziemia - każdy dom – basen – dzieciaki w naramiennikach zabezpieczających przed utonięciem - piją napoje chłodzące
Podążamy wzdłuż wyschniętego koryta rzeki – obserwuj jak harcerze i przewodnicy wykonują pow wow piosenki
mijamy Gerenimo disco – steakhouse sit’n’bull – biali ludzie śpią
Wąż w worku starca-spójrz na szczyt góry-nie przestawaj wspinac się
Droga ponad nami śnieżna pustynia-zawiewa białym wiatrem
Trzymam się obranego kursu - kursu siły, który przeciąga mnie przez strach
San Jacinto -trzymam się kursu
San Jacinto -jad zaczyna działac i ciemność przesłania mój wzrok – trzymam się obranego kursu
I łzy toczą się po moim spuchniętym policzku
Pomyśl tracę to - słabnę
Trzymam się obranego kursu - trzymam się kursu
San Jacinto pożółkły orzeł sfruwa ze Słońca - ze Słońca
Będziemy chodzic po lądzie
Będziemy oddychac powietrzem
Bedziem pic ze strumyka
Będziemy życ trzymając się kursu


Inspiracją do napisania tego utworu była opowieśc pewnego portiera, Indianina, którą Gabriel usłyszał podczas jednego z turnee w USA. W jednym z plemion indiańskich w USA inicjacja wyglądał w ten sposób, że znachor prowadził młodzieńca na górę i tam był on ukąszony przez węża. Wtedy chłopiec musiał pokonac , bez niczyjej pomocy, siłę jadu węża. Jeśli to uczynił schodził z góry i wtedy stawał się prawdziwym mężczyzną czyli wojownikiem.

GABRIEL64