Percival Schuttenbach - I nie wrócił...

Percival Schuttenbach, na motywach legendy śląskiej

Percival Schuttenbach (gościnnie fragmenty partii perkusyjnych zagrał Marcin Frąckowiak; fragment blastów dedykowanych jest Marcinowi Somerlikowi)

Mniejsze Zło

Działo się to onegdaj pod górą, przez miejscowych Ślężą zwaną. Młoda niewiasta z dziecięciem swoim u podnórza samowtór się błąkali i strawy jakowejś, okrutnie zgłodniali, zawzięcie szukali. Na koniec aż na szczyt zaleźli i w rozpacz już popadali, gdy wtem pieczarę tajemną dostrzegli i czarnego psa trójgłowego o gorejących ślepiach jej rozwarte, obite miedzią wrota pilnującego. Bestia przepuściła ich do środka, ani łypła. A w środku dziwy ogromne: przy dębowej ławie samoczwart starcy starodawnie przybrani w grę pradawną grali. A pod ścianą dobro wszelakie się wala, skrzynie ze złotem i srebrem, garnce z monetami. Bogactwa ponad wszelką miarę! Kobiecinie oko zalśniło. Dalejże sadzić syna wśród starców i nuże zbierać dobro, zawijać w sukno, upychać gdzie popadnie. Zdążyła trzy garście złota schować, wtem pies trzykrotnie szczeknął. Zerwała się, by z pieczary wybiec, a odrzwia mosiężne z hukiem się za nią zawarły. Jakaż trwoga, rozpacz i szloch nią targnął, gdy spostrzegła, że dzieciątko w komnacie ostawiła. Wraz złoto odrzuciła precz i naczęła szukać pieczary. Nic jednakowoż z tego. Ni pieczary, ni komnaty, ni bestii. Błąkała się bidula w obłędzie rok cały, pieczary i chłopaczka szukając. Tak się zdarzyło, iż dokładnie gdy rok przeminął, nalazły się i pieczara, i bestia trójgłowa, a i syn siedzący wciąż na ławie radośnie grą bawiący się odnalazł. Matka dziecię porwała i na złoto już nawet nie zerkając, z pieczary uciekła. Znów hałas miedzianych rzeciądzów rozbrzmiał, a z nim chłopaczek w martwe truchło się zmienił. Rozpacz bezgraniczna niewiastę ogarnęła tak, iż w szeleństwie od razu do ziemi dziecię pochowała. Na nic to się zdało. Miejscowi grobek znaleźli, matkę na gardle pokarali. Nynie z rodzanicami sprawę mieć będzie...