Magdalena Zawadzka - Po co ci to?

Od lat wiadomo to dokładnie
Że z melancholią chłopcom ładnie
Że smutny chłopiec ma ten wdzięk,
Przy którym kamień też by zmiękł

Samotny chłopiec w pustej sali
I tylko w oczach coś się pali
I tak mu czegoś bardzo brak
Jak mógł z nim świat postąpić tak?

Jak można było tak zachować się
Zobaczyć ciebie i powiedzieć „nie”
Okazać taki uczuć brak
Taką oziębłość? Tak to fakt

Niestety… i teraz musisz, ja to znam,
Nad sobą się użalać sam

Zamyślasz się i patrzysz w dal
I tak ci siebie troszkę żal
Po co ci to? [po co mi to?]
Ta melancholia niby dym
I tyś się tak ustawił w tym
Po co ci to?
Że niby taki podły świat
Że ci uczucia twoje skradł
Po co ci to? Po co ci to? Po co?
Że trudno lepsze, los tak chce
Człowieku, opamiętaj się
Po co ci to? Po co ci to? Po co?

Że tam smarkula jedna mała
Tak się na tobie nie poznała
Że postąpiła z tobą źle
Tak bardzo to złamało cię?

Ty lepiej się zastanów teraz
Na przyszłość nie daj się nabierać
Nie tak być mogło, gdybyś chciał
Człowieku, gdzieś ty oczy miał?

Zrozumiał byś, że może jest tu ktoś
Kto oczy także ma błękitne dość
I parę sympatycznych cech
I głód uczucia! Ech, straszny…

I tylko czeka, żebyś ją
Przemocą w swe ramiona wziął [ją wziął?]

I co ty w końcu w sobie masz
Żeby cię za to kochać aż
Po co mi to? [po co ci to]
Pojawił się nie wiedzieć skąd
Perkaty nos i włosy blond
Po co mi to? [tylko nie perkaty!]
Żebyś choć był wybitnym kimś
To może zrozumiałabym
Po co mi to, po co mi to, po co?
A tak nikt nie wie – ja też nie
Za co właściwie kocham cię
Po co mi to, po co mi to, po co?