Magda Umer - Szła jedwabiem osobnym

Szła jedwabiem osobnym Magdalena przez pawie
Po wiśniowe ręczniki rozesłane na trawie.
Ale idąc na ukos i na przełaz do piekła,
Osobnego jedwabiu dla swych stóp się wyrzekła.
Wtedy w sobie na węzeł zawiązała krwi upał
I szła polem, przez które Pan purpurę rozsupłał.
A gdy w górach na obłok weszła, karmiąc jaszczura,
W mysie dróżki się boska rozsupłała purpura.
Odtąd w żółtym jedwabiu samotności zgubiona,
Zwija dróżek purpurę na swych ramion wrzeciona.