Krystyna Janda - Kiedyś byłam stara

Kiedyś byłam stara, co tu kryć,
omijałam bary – na co pić?
Szorowałam gary, piłam tran,
ale byłam stara – mówię wam.

Ale byłam stara – mówię wam –
każdy dzień był szary, każdy plan.
Lecz to wszystko zapomniałam raz-dwa,
bo poznałam pana, panie A.

Kiedyś byłam smutna jak zły pies,
każdy żart mnie złościł, każdy gest.
Sama w dużym łóżku – co za los!
Od płakania miałam długi nos.

Ale byłam smutna, jak wuj Tom,
wszystkie moje lustra szły na złom.
Dziś po świecie się nie tłukę jak ćma,
bo znalazłam pana, panie A.

Kiedyś byłam głupia jak zły rym,
osioł by osłupiał, a ty z nim.
Znałam po bułgarsku jeden wic,
a poza tym nie wiedziałam nic.

Ależ byłam głupia – mówię wam –
dziś ze świecą szukać takich dam.
Lecz to wszystko przeminęło raz-dwa,
bo polubił mnie kolega A.

Na dojrzałość szarą mamy czas –
zanim przyjdzie, po cóż mówić pas?
W melancholię czarną wpadać wstyd,
lepiej śnieżną chustą witać świt.

Nie poganiaj losu, kiedy śpi,
za młodością głosuj w czasie gry.
A gdy z oczu ci popatrzy dal zła,
nie poznawaj tylko pana A.