Krvavy - Niechciany Miot

Cóż jest piękniejsze nad człeka upodlenie
Słyszeć codziennie jego skamlenie
Ryć boleść na bladej skóry powłoce
Dzień w dzień patrzeć na jego owoce

Jak rzyga flegmą gęstą od utraconej woli
W iluzji bytu bóg nas poskromił
Ktoś zrobił z nas sług zastęp i szereg
A w słowo zbawienie wpisał cierpienie

A obok miłość, litość i łaskę
Wystawił spektakl już w innym teatrze
Chciał ślady zatrzeć? On jest zbyt próżny
By Szeol pozbawić jedynej służby

Obrany na zbawcę, oprawcę dusz ziemskich
Chce krwi, chce mięsa, chce naszej klęski
My jego dzieci - upośledzone
Za życia w Gehenny ogień strącone

Wstręt do człowieczeństwa noszę w czarnej duszy
Śmierć nam wszystkim! W bezbożnym kirze głuszy!
Nienawiść jest czysta w swych rwących potokach
Więc będę nienawidził mocniej niż miłował

Wyparte przez bogów kainowe plemię
Ubrało swe nadzieje w kontury tak ostre
Że ćwiartowały słońce ciemnością ramion
Przynosząc ludzkim stadom ukojenie

Boży niewolnicy porzucili swoje brzemię
Kajdany wiary przekuli w jej istnienie
By teraz ona kreowała przyszłe światy
Jak kreował je rogaty namiestnik dna

I choć jedna, jedyna a nie zaklęta w trójcy
Nie święta- przeklęta przez wargi stwórcy
Wyklęta przez Trony, Panowania, Zwierzchności
Wciąż bliżej mego serca niż oni gości

Choć imię jej znane i znane jej dziecię
Pod każdym kamieniem duszy znajdziecie
Skarlałe owoce, bez grzechów i wężów
Tyś legion, centurion jej żółci zastępów

Wstręt do człowieczeństwa noszę w czarnej duszy
Śmierć nam wszystkim! W bezbożnym kirze głuszy!
Oczy zamknij do wewnątrz, otwórz czeluście warg
Niech rozleją się słowa i złamią bogom kark

I widziałem bestię występującą z morza
mającą siedem głów i rogów dziesięć
a na rogach jej było także dziesięć koron
a na głowach wyryto jej imię bluźnierstwa

I widziałem bestię występującą z morza
mającą siedem głów i rogów dziesięć
a na rogach jej było także dziesięć koron
A liczbą jej była liczba człowieka