Kasia Stankiewicz - Marzec

Znowu się rozstaję z moimi łzami,
Jak balon, co zrzuca kolejny ciężki worek.
Unoszę się w stronę sufitu,
Z góry patrzę na moje ciało.

Nie powiem, nie powiem,
Niezłe, lecz blade.
Blade i mizerne, mizerne i blade,
Tyle się ostatnio wydarzyło...

Wypadały z niego wczoraj urywane dźwięki,
Potem bardzo smutne chodziło bez celu.
Czuło się, jak pies,
Którego pan, zostawił samotnie w lesie.

Znowu się rozstaję z moimi łzami,
Jak balon, co zrzuca kolejny ciężki worek.
I nic nie mogę,
Normalnie nic nie mogę.

Ref.:
W oddali coś,
Jaśnieejeee.
Wszystkiemu wbrew,
Uśmiecha się.

Czasem myślę sobie - możliwe,
Że gdyby miłości włożyć okulary.
Nigdy nie bylibyśmy,
Nie bylibyśmy - zakochani.

Znowu się rozstaję,
Z moimi łzami.
Na raz, dwa, trzy, cztery:
Znikają wszystkie szmery.

Gdy na powierzchnię wypełzną już,
Wszystkie nasze tajemnice.
Wtedy na drobniutkie kawałki,
Na drobniutkie kawałki - rozpadamy się.

Niektórzy odchodzą wtedy bez słowa,
A inni wracają i znów tworzą formę.
I znów tworzą formę.
To chyba dobrze?

Na powierzchni słońce,
A Ty pisz.
Pisz, pisz i dalej idź,
Ciszej - nic nie mów, bo mnie rozpraszasz.

Ale czyj to głos?
To ja, Twój anioł – będzie dobrze.
Śmiejesz się? – i o to chodzi.
Raz, dwa, trzy, cztery - znikają wszystkie szmery.

Więc wracam znów w swoje ciało,
Ja wiem, że wiesz.
I Ty wiesz, że wiem,
Ja wiem, że wiesz...

Ref.:
W oddali coś,
Jaśnieejeee.
Wszystkiemu wbrew,
Uśmiecha się.

Najtrudniej jest, gdy budzę się.
Najtrudniej jest, gdy znów budzę się.
Najtrudniej jest, gdy budzę się.
Najtrudniej jest...

Ref.:
W oddali coś,
Jaśnieejeee.
Wszystkiemu wbrew,
Uśmiecha się.

W oddali coś, (najtrudniej jest, gdy budzę się)
Jaśnieejeee. (najtrudniej jest, gdy znów budzę się)
Wszystkiemu wbrew, (najtrudniej jest, gdy budzę się)
Uśmiecha się. (najtrudniej jest)

(c) 2006