Jan Krzysztof Kelus - Biuro rzeczy znalezionych

To nie my je znajdujemy,
tylko one nas znajdują
BIURO RZECZY ZNALEZIONYCH
co dwa lata licytacje
dziesięć procent dla znalazcy
tysiąc dwieście po raz pierwszy
i urzędnik uśmiechnięty
informuje, że na zawsze

To nie my je znajdujemy,
tylko one nas znajdują
buszujących w mokrym zbożu,
zakochanych w miękkich cieniach
To nie my je znajdujemy,
tylko one nas znajdują
może powiesz jak je chronić?
może powiesz jak je zmieniać?

To nie my je porzucamy,
tylko inni je znajdują
czekające na przechodnia
w małych knajpach na bulwarze
czasem tylko się wydaje,
tak przez chwilę przy goleniu,
że się gdzieś zawieruszyły
nasze twarze

To nie my je porzucamy,
tylko inni je znajdują
czekające w starych lustrach,
odchodzące coraz dalej
To nie my je porzucamy,
tylko inni je znajdują
może powiesz jak je chronić?
może powiesz jak je znaleźć?

To nie my stąd odchodzimy,
tylko inni tu przychodzą
trochę młodsi, nie wiadomo
czy przed nami, czy za nami
czasem tylko się wydaje,
kiedy nagle coś powiedzą,
że byliśmy tu przed chwilą
tacy sami

To nie my stąd odchodzimy,
tylko inni tu przychodzą
znaleźć wyjścia, plamy słońca
słuchać wiatru w starych drzewach
To nie my się starzejemy,
to się inni robią młodsi
może powiesz jak się starzeć?
może powiesz jak dojrzewać?