Jacek Lech - Monolog żołnierza

Jest sobota
Umyłaś pewnie włosy, teraz je czeszesz
Teraz one są na twych kolanach
Siedzisz, czekasz na pociągu gwizd

Znasz na pamięć
Ten pulsujący z hukiem rozkład jazdy
Zaraz usłyszysz kroki
Przed którymi zawsze otwierasz swoje drzwi

Ale jestem daleko, wkoło las
Nad lasem stoi księżyc - tak jak ja na warcie
Czas się wlecze
Ten zegarek uciskający puls

To w naszych arteriach krążące
Ciężko ładowne wagony -gony, -gony
Wciąż odchodzące do
Nieznanych nam końcowych stacji

Na, na na na
Na na na na na, na na na
Na, na na na na na
Na, na na na na na na na
Na na na na
La la la la la
Na na na na na

Patrzysz przez okno na ulicę
Jakaś kobieta i mężczyzna spleceni uściskiem
Myślisz o samotności swych spacerów
Kiedy niebo jest tak wysokie
Że go nie można zobaczyć

Cóż możesz wiedzieć o tym zakrzepłym kurzu
Dalekich marszów?
Opieram się o drzewo, jest szorstkie
Nie poznaje mnie, ale ty, czy pamiętasz?
Czy pamiętasz?

Wiem, wciąż biegasz po sklepach
I kupujesz sobie wstążki
Nie wstydź się, mogę mówić o wszystkim
Tu nie ma nikogo
Jest tak cicho, że słyszę, jak opada liść

Wiesz co? Będziesz moją żoną

Jak opada liść
Słyszę, jak opada liść