Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Jacek Kaczmarski
Popularne teksty
20. Matlane - Klucze
Jacek Kaczmarski - Lament Tytana
Lament Tytana
Tekst dodał(a): radwi129
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): taskar
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): radwi129
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Więc jest na szczycie! Wreszcie na szczycie!
W końcu doczekał się chwały!
Łeb nurza w niewyczerpanym błękicie,
Pod stopą głazów zawały.
Własnym pomnikiem stał się za życia
Już nieoddzielny od skały.
Więc skąd z ust jego nieludzkie wycie,
Któremu świat jest za mały?
W mglistych dolinach ludzkie siedliska
Jasny żar grzeje i krzepi.
To z jego żagwi błysły ogniska,
To on tych ludzi ulepił.
Tak ich niedola była mu bliska,
Że dla nich Bogów zaczepił
I teraz piorun nocą mu błyska,
A ci - na los jego - ślepi!
W ludzkich siedliskach kowadła dźwięczą
I ogień pod miechem huczy;
To on im przecież narzędzia wręczył,
On ich do kunsztu przyuczył.
Tak ich ukochał - swój twór niewdzięczny,
Tak ich wolnością obruszył,
Że kiedy wyciem jego wiatr jęczy -
Wciągają czapki na uszy.
Wspomną go jeszcze snując swe mity
(Tak, jakby dawno już nie żył) -
Że do kaukaskich szczytów przybity,
Lecz przecież kto w to uwierzy?
Że go zastąpi w męce banity
Jakiś półczłowiek, półzwierzę,
Któremu, w życiu pragnień wyzbytym,
Na niczym już nie zależy.
Tak sobie świat tłumaczą naprędce
Zlepieni z mułu i gliny,
Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,
Wolni - od długu i winy.
W końcu doczekał się chwały!
Łeb nurza w niewyczerpanym błękicie,
Pod stopą głazów zawały.
Własnym pomnikiem stał się za życia
Już nieoddzielny od skały.
Więc skąd z ust jego nieludzkie wycie,
Któremu świat jest za mały?
W mglistych dolinach ludzkie siedliska
Jasny żar grzeje i krzepi.
To z jego żagwi błysły ogniska,
To on tych ludzi ulepił.
Tak ich niedola była mu bliska,
Że dla nich Bogów zaczepił
I teraz piorun nocą mu błyska,
A ci - na los jego - ślepi!
W ludzkich siedliskach kowadła dźwięczą
I ogień pod miechem huczy;
To on im przecież narzędzia wręczył,
On ich do kunsztu przyuczył.
Tak ich ukochał - swój twór niewdzięczny,
Tak ich wolnością obruszył,
Że kiedy wyciem jego wiatr jęczy -
Wciągają czapki na uszy.
Wspomną go jeszcze snując swe mity
(Tak, jakby dawno już nie żył) -
Że do kaukaskich szczytów przybity,
Lecz przecież kto w to uwierzy?
Że go zastąpi w męce banity
Jakiś półczłowiek, półzwierzę,
Któremu, w życiu pragnień wyzbytym,
Na niczym już nie zależy.
Tak sobie świat tłumaczą naprędce
Zlepieni z mułu i gliny,
Przy ogniu grzejąc bezczynne ręce,
Wolni - od długu i winy.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieSo he is at the top! Finally at the top!
He finally lives to see the glory!
He dips his head in endless blueness,
Bings of boulders under his feet.
In the lifetime, he became his own statue
Now inseparable with rock.
So from where inhuman howling from his mouth,
To which world is too small?
Human habitats in foggy valleys
Light cinder beats down and strengthens.
That's from his brands bonfires flashed,
It's he who moulded those people.
Their plight was so near to him,
That he grappled the Gods for them
And now lightning flashes him in the night,
And they - on his fate - are blind!
In human habitats anvils are resonating
And fire is blasting under bellows;
It's he who handed them tools,
He who taught them craftmanship.
He loved them so much - his ungrateful creatures,
He came them loose so much,
That when the wind is groaning with his howl -
They are putting hats on their ears.
They'll mention him again, weaving their myths
(In the way like he died long ago) -
That he's chained to Caucasian summits,
But, mind you, who would believe it?
That he'll be replaced in exile's purgatory
By some half-man, half-animal,
Whom in life with casted out desires,
He does not care about anything.
That's the way they explain the world hastily
Those moulded of sludge and clay,
Warming idle hands by fire,
Free - from debt and guilt.
He finally lives to see the glory!
He dips his head in endless blueness,
Bings of boulders under his feet.
In the lifetime, he became his own statue
Now inseparable with rock.
So from where inhuman howling from his mouth,
To which world is too small?
Human habitats in foggy valleys
Light cinder beats down and strengthens.
That's from his brands bonfires flashed,
It's he who moulded those people.
Their plight was so near to him,
That he grappled the Gods for them
And now lightning flashes him in the night,
And they - on his fate - are blind!
In human habitats anvils are resonating
And fire is blasting under bellows;
It's he who handed them tools,
He who taught them craftmanship.
He loved them so much - his ungrateful creatures,
He came them loose so much,
That when the wind is groaning with his howl -
They are putting hats on their ears.
They'll mention him again, weaving their myths
(In the way like he died long ago) -
That he's chained to Caucasian summits,
But, mind you, who would believe it?
That he'll be replaced in exile's purgatory
By some half-man, half-animal,
Whom in life with casted out desires,
He does not care about anything.
That's the way they explain the world hastily
Those moulded of sludge and clay,
Warming idle hands by fire,
Free - from debt and guilt.
Historia edycji tłumaczenia
| Płyty: |
Między nami (MC-CD, 1998). Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):