Jacek Kaczmarski - Elektrokardiogram

Nauczono nas rozsądku, lekcja trwała parę lat.
Już nam nikt za życia nie obieca raju!
Znów jesteśmy na początku, a w majątku - kilka dat
Tworzy dzieje nieistniejącego kraju.
Tylko ludzie - mali ludzie - którzy też chcą przecież żyć
W sny spychają niepraktyczne swe fantazje.
Nić owija nasze serca, które - żeby jeszcze bić
Historyczną znowu muszą mieć okazję!

Ale za to w głowach ład, trafną miarą mierzy świat,
Wie, co stracił, a co ma, z czego stworzyć coś się da
Tymczasem -
Bez okrzyków i bez krwi, bez przełkniętej smaku łzy,
Bez ochoty i bez sił, bez oręża, co by tkwił
Za pasem -
Z nicością w garści
I coraz starsi.

Aż zakipi w nas gar wrzątku i naukę trafia szlag.
Skąd ten żar, którego nie da się wystudzić?
Znów jesteśmy na początku, a w majątku - kilka dat
Tworzy dziejów przyszłych kształt - tych samych ludzi!
Właśnie ludzie - wielcy ludzie - którzy też chcą przecież żyć
W życie zamieniają senne majaczenia -
Serca same z siebie biją, pęka niewidzialna nić,
Zwłaszcza, że nie mają nic już do stracenia!

Ale za to w głowach szum, głów nieprzeliczony tłum,
Wie, że to z zegarem gra, więc zdobywa co się da
Tymczasem -
Z euforią i bez tchu, sny bez snów - więc też bez snu,
Ze szczęśliwym błyskiem łzy, a gdy trzeba, nawet z krwi
Zapasem...
Z tarczą godności
I coraz młodsi.

Tak jest zawsze, bez wyjątku, było tak i będzie tak,
Choćby wszystkich to gniewało czy śmieszyło.
My bez końca na początku, z dwojga złego lepiej wszak
Mieć przed sobą wszystko - co by to nie było!
Bo my - ludzie, zwykli ludzie - chcemy przecież tylko żyć
Po wybranej dobrowolnie - przez nas - stronie!
Zamiast wszystko mieć za sobą i przed sobą nie mieć nic...
Prócz pewności, że to już naprawdę - koniec.