Henryk Rejmer - Żołnierz AK

Rwę się do walki, nudy się duszę
Ojczyzna. - Powstań! Dziś mówi mi.
Nawet dziewczynę dla niej porzucę,
Niemca bić będę ze wszystkich sił.

Gdy „W” godzina wybiła wreszcie,
Karabin w rękę wziąłem mój,
I furażerkę z polskim orzełkiem
Nas bakier wbiłem. Ruszyłem w bój.

Pluton jak głodny wilczur naciera,
Pocisków wycie i broni szczęk.
Łuny nad miastem, dym dech zapiera,
Wrzawa i krzyki i rannych jęk.

Nie płacz ma matko, może nie zginę,
Może się zdarzy jakiś cud.
Może odnajdę moją dziewczynę
I dam jej bukiet pąsowych róż.

Ona zrozumie i mi wybaczy,
Bo serce szczere i czułe ma.
I wie że życie niewiele znaczy,
Gdy o ojczyznę toczy się gra.

I cud się ziścił, wojnę przeżyłem,
Z moją dziewczyną wzięliśmy ślub.
Choć za komuny jak obcy żyłem,
Dziś na Powązkach znajdziesz mój grób.