Henryk Rejmer - O nowych czasach 2

O nowych czasach



Jak te dzwony na trwogę głucho dudniły kroki aż po świt,
Był to znak że już wkrótce będziemy się żegnać bez słów.
Po nieprzetartych szlakach galopem gnały konie w deszczu krwi,
I nikt nie wie jak długo im przyjdzie cwałować bez tchu.

Nasze czasy tak inne, tak liche, a szczęście daleko stąd,
My w pogodni za nim wciąż pędzimy na oślep co sił.
W tej gonitwie szalonej nie szczędzi nam razów okrutny los,
W pełnym biegu nie sposób jest dostrzec kto poległ, kto żyw.

Jakieś ognie po nocach będziemy co rusz za pożary brać,
Nie raz jeszcze zatrwoży nas podkutych buciorów skrzyp,
Dzieci w wojnę tu bawić się będą być może i za sto lat.
I ludzi długo dzielić będziemy na wrogów i swych.

Kiedy wrzawa ucichnie, dopalą się zgliszcza, zaśpiewa ptak,
Kiedy konie pod nami ustaną i opadnie pył.
Gdy dziewczyny szynele zamienią na suknie i zatańczą nam,
Trzeba będzie wybaczyć, zapomnieć i od nowa żyć.