Gunia - Pancerz nieczułości

Zakładam bluzę, biorę fajki i wychodzę z domu
a mój paradoksalny syf w głowie krzyczy; ,, POMÓŻ,,
idę przed siebie i uciekam i potrzebuje wolności
i przeklinam i palę i pije do nieprzytomności
nagle widzę potem ten cholernie piękny uśmiech
więc zaciągam się mocniej i jednocześnie dusze
a ta konieczność wyplucia tego gówna z siebie
jest silniejsza niż każda przyzwoitość do ciebie
i chyba wole być tu z tobą wiec chodź ze mną
nie mów nic ale patrz, ja puszcze kawałek z Eldo
często stoję na dachu i widzę centrum Warszawy
na nim mój papieros i emocje które chcą mnie zabić
tak, boję się ufać, bo wiem, że bez tego nic nie ma
ale nadal widzę te pizdy szukające ramienia
przyjaciele mnie znają, ty myśl o mnie co chcesz,
bo nawet całując moje usta, gówno o mnie wiesz!!


Słucham muzyki, a jednocześnie odpalam papierosa,
i patrze na ten dym który, ucieka w moich oczach,
mam pustke po przeszłości, alkochol jej nie wypełnia
nie miej pretensji do mnie wiesz że uczę się na błędach
czasami chcę Ci uświadomić jak Pezet, że spadam
ale nie chcę satysfakcji, moją słabością Ci dawać,
bo wiesz wolę iść przed siebie i zmknąć swoją morde
i wmawiać sobie głupoty i udawać, że jest dobrze
siedze nad Wisłą wieje wiatr i tak mocno go czuje
i przypomina mi osobę, której już nie potrzebuje
zastanawiam się gdzie oni teraz kurwa wszyscy są
nie dowiem się a przecież ich serce to był mój
dom, nie muszę udawać nikogo by pokazać ci
kim jestem; to tak jak byś naśladował kota
ale nigdy nim nie będziesz, ty mnie zrań a ja
nie pozwole ci w moim życiu istnieć, bo o ludziach nic nie
wartych przestałam już myśleć, ja jaram sie tobą
choć nie moge; i kim mnie to czyni, wiesz to coś w stylu
pragnienia deszczu na pustyni, zrozum pragnąc tej wody
a mieć graniczy z cudem
ale chyba właśnie dziś to ja żegnam się z rozumem