Grażyna Łobaszewska - Plama

Biuro, biuro, kiepsko i buro
Biuro, biuro, tak ponuro, że słów brak
Biuro, biuro i nagle, to jest fakt, wstał baran i jak taran
Walnął tak:

Wszy i mole, żegnam was
Nie wydolę, bo mi już niedobrze

Uuu, aż im zaparło dech
Uuu, znielubili w jednej chwili
Uuu, to śmiertelny grzech
Straszny grzech, zbytnio się wychylić

A gdy zabrzmi sto lat, wyłazi z nich małolat i plama
Ten szpan - biała stuła zamienia się w trotuar w mig
I pod but
I nikt się nie pieści, że obraz coś nie mieści się w ramach
I gna plama plamę i wszystko już jest grane bez zbędnych nut

Biuro, biuro, kiepsko i buro
Biuro, biuro, tak ponuro, że słów brak
Biuro, biuro i nagle, to jest fakt, wstał baran i jak taran
Walnął tak:

Zwalniamy pana
Skończona gra
A ze sprawowania: dwa!

A gdy zabrzmi sto lat, wyłazi z nich małolat i plama
Ten szpan - biała stuła zamienia się w trotuar w mig
I pod but
I już nikt się nie pieści, że obraz coś nie mieści się w ramach
I gna plama plamę i wszystko już jest grane bez zbędnych nut

A gdy zabrzmi sto lat, wyłazi z nich małolat i plama
Ten szpan - biała stuła zamienia się w trotuar w mig
I pod but
I już nikt się nie pieści, że obraz coś nie mieści się w ramach
I gna plama plamę i wszystko już jest grane bez zbędnych nut