Eric Clapton - Tears in heaven

Kolejny powód, by ubolewać, że nie urodziłam się w latach 70-80 .

Pablo69 - przeczytaj uważnie :). Ja nie marudzę, ja cytuję tysiące ludzi. Stwierdzenie, że słucham tej czy tamtej muzyki - to tylko przykład. Dlatego, że tekstowo.pl to portal ściśle związany z muzyką, to taki podaję PRZYKŁAD. Dlatego nie prawię wykładów na temat ludzi i ich zachowań społecznych. Rozumiesz? Chodzi mi o to, że to NIE ma sensu właśnie tak się PRZECHWALAĆ, czego podałam wyraźny przykład; przykład myślenia innych, a nie mojego myślenia. Przeczytaj cały mój poprzedni komentarz.

@Time0Stairway
Czemu ma służyć to marudzenie? Nie możesz po prostu cieszyć się z tego, że sam odkryłeś i doceniasz tą wspaniałą muzykę? Czy ma jakiekolwiek znaczenie, że komuś innemu więcej radości sprawia słuchanie Biebera i innego badziewia? Ich strata.

To jedna z tych piosenek, przy których nie wstydzę się płakać...
Ogromna tragedia-Osobiście nie wyobrażam sobie życia po takiej stracie...
Eric jest na tyle silny , że przeżył..To już sporo .
53 piętro , młodziutki, kochany synek... Biedactwo .

Wspaniała. Szkoda, że Tears in Heaven nie jest teraz doceniane tak, jak kiedyś... A ludzie bezmyślnie tworzą covery, cóż poradzić? Ale wiecie co? Muszę coś Wam powiedzieć. Na pewno oddani fani Erica, Doorsów, Led Zeppelin, Queen, The Beatles itd. ubolewają nad tym, że:
* nie urodzili się w latach 60'-80'
* Justin Bieber jest bardziej doceniany od legend rocka
* media promują "popową papkę"
* już prawdopodobnie nie postaną takie kultowe utwory, jak: Tears in Heaven, Bohemian Rhapsody, Stairway to Heaven czy Child in Time
* my, fani rocka, jesteśmy w mniejszości
etc...
Czyli prawie wszyscy mają niedobry gust, 90% trzynastolatek to pokemony szalejące za Zmierzchem i sezonowymi gwiazdkami. Ludzie schodzą na psy. Muzyka schodzi na psy... Ale czas na puentę! Wiecie, że wszystko jest w porządku, tylko nie Wy? NIE chcę nikogo obrazić, ale ja zmieniłam całkowicie swój sposób myślenia i obrałam inną drogę życiową, i wszystko zaczyna być dla mnie piękne. Żyję chwilą i - chociaż to kosztowało i będzie kosztować wiele wyrzeczeń - uczę się kochać wszystkich ludzi i nie cierpię, coraz rzadziej utożsamiam się z światem zewnętrznym. Nawet nie zdajecie sobie sprawy, jak to wspaniale być świadomym. Polecam książkę Anthony'ego de Mello - "Przebudzenie".

Wiem, że to nie forum o mnie czy o problematyce cierpienia ludzi, ale jeśli weźmiecie moje słowa do serca, to po pewnym czasie nie będzie dla Was takich słów, jak: cierpienie, pożądanie, wyrzeczenia etc.

Nie zrozumcie mnie źle. Nikogo nie chcę obrazić. Tylko wskazuję kierunek, tylko daje wskazówkę... Kiedyś zrozumiecie.
:)

Określiłbym ją jako smutna, ale z końcówką podnoszącą na duchu
Straszna tragedia spotkała Claptona. Śmierć syna to wysoka cena jak za jeden utwór.

Polecam wersję z Eltonem Johnem, Rodem Stewartem i innymi.

Jak dla mnie całe to forum powinno się w*****ć. Po przeczytaniu niektórych komentarz można zwątpić w klasę ludzi słuchających takiej muzyki, bo chyba nie powiecie że komentarze typu: żal, jezuniu i różne pseudomądre wypociny są na miejscu ?

Pierdolita...

to, że autor miał coś innego na myśli, kiedy pisał utwór nie oznacza, że my mamy mieć te same wspomnienia na ten temat, co on. Tekst przecież nie jest jednoznacznie smutny, może się komuś dobrze kojarzyć. Poza tym wszystkim - piękne wspomnienia mogą być smutne.

butterfly12 18 kwiecień 2011 20:52 napisała:
"Kocham tę piosenkę... zawsze gdy ją słyszę wracają piękne wspomnienia..."

Eghm? Mało się nie udławiłam sokiem, jak to przeczytałam. Koleżanko, jak możesz mieć piękne wspomnienia z piosenką, która jest hołdem, pożegnaniem dla tragicznie zmarłego dzieciaczka? Clapton napisał to właśnie w hołdzie swojemu synowi Connorowi, który w wieku 4 lat wypadł z okna (53 piętro) nowojorskiego hotelu. No to ciekawa jestem, czy po przeczytaniu tłumaczenia i historii piosenki nadal będzie ci wywoływać takie piękne wspomnienia. No wiesz, mi za każdym razem zbierają się łzy w oczach kiedy tego słucham...

Nenve - miał gdzieś ponad 4 lata .

Ile ten chłopiec miał lat jak zginął??

To było 53 piętro ..

sad but true, to piekny utwor!

ładny utwór ;D

paulmariasik1, Kamil przerobił utwór na reggae, przez co brzmiał jakby opowiadał o jakieś mega wesołej historii. Nie powininno się ruszać takich klasyków. Kamil ma niezły głos, ale spieprzył ten kawałek.
I jeszcze jedno, to on może lizać stopy Clapton'owi.

paulmariasik1 weź zamknij ryj Bednarek to lepiej zaśpiewał hahahahaah a weź zaraz jeszcze powiesz że grubson by to lepiej zaśpiewał weź bo gówno wiesz o muzyce

Tak, syn Erica - Conor w bodajże 91 roku wypadł z 53 piętra Nowojorskiego Apartamentowca. Smutne. A piosenka chodź smutna t piękna.