Elżbieta Jodłowska - Romans odeski

Gdie ty, gdie ty?
Ach, marzenie, marzenie,
morze wyje setką chandr,
błyszczą gwiezdne epolety.
Gdie ty, gdie ty,
Aleksandr Pawłowicz?…

Kiedy przyjdziesz, będę biała,
szal liliowy mnie uniesie,
po prospekcie, po Odessie…
Ach!…

Siwe konie przy twej bryczce,
złociste chomąta
i cyprysy przy uliczce
pod lawiną słońca.

Kiedy przyjdziesz, będę święta,
niczym księga nierozcięta,
lazurowa, szmaragdowa,
i pan będziesz mnie całował,
Aleksandr Pawłowicz…

Białe schody, białe ręce,
dokąd uciec w złotym wietrze?
Szmer muzyki, szmer koronek,
białe schody przed mym domem,
bluszcz…

Pomkniemy promenadą
nad rzeźbione morze
i tam nasze szaty spadną,
Aleksandr Pawłowicz…

I poplączą nam się ręce,
i rozgonią się usta,
by przywołać znowu szczęście:
„Wot, lubow' burżujska!”…

Gdie ty, gdie ty?
Gdie twe połki, muzyka orderów,
gdy dziś wnuki, gdy dziś wnuki
muszę wysłać na zbiórkę pionierów?…