Elvis Presley - It's Now Or Never

Wally Gold

Aaron Schroeder

1960

Elvis Presley (1960)

1/ S-vinyl/7”: Elvis Presley & The Jordanaires ‎- It's Now Or Never / A Mess Of Blues, 1960 (RCA Victor, 47-7777 - USA);

Elvis Presley - It’s Now Or Never (1960) Historia utworu. Znana pieśń neapolitańska O Sole Mio (po polsku Moje Słońce) została napisana w roku 1898. Natomiast powszechnie uznawanym autorem muzyki był do 2002 roku Eduardo Di Capua (1865-1917). Był, ale … W roku 2002 autorstwo Eduardo Di Capua zostało zakwestionowane. Sędzia Sądu Okręgowego w Turynie (Włochy) orzekł, że współautorem muzyki (nie tylko tej pieśni, ale także 17 innych przypisywanych do Eduardo Di Capua) jest Alfredo Mazzucchi, żyjący w latach 1878-1972. Jak się okazało, po śmierci Mazzucchi’ego, jego spadkobiercy złożyli oświadczenie, że pomagał on w skomponowaniu melodii dla Eduardo Di Capua. Nie podpisał jednak brudnopisu partytury z nutami tej pieśni. I tak, najbardziej znana włoska pieśń, została wycofana ze spisu intelektualnej własności narodu włoskiego i objęta ochroną praw autorskich do roku 2042. Właścicielami jej stali się spadkobiercy Alfredo Mazzucchi’ego, a dzięki takiemu wyrokowi, będą pobierać tantiemy z tytułu rozpowszechniania tego utworu do roku 2042. Wartość tych tantiem tylko za 2002 rok oszacowano na kwotę około 250.000 euro. W historii fonografii, pierwszego nagrania pieśni O Sole Mio dokonano w roku 1901. Pierwszym wykonawcą tego utworu był śpiewak (tenor liryczny) i pianista Francesco Daddi. W roku 1912 dokonano kolejnego nagrania tego utworu. Tym razem wykonywała go amerykańska sopranistka Elizabeth Spencer. W jej wykonaniu piosenka nosiła tytuł Your Own Dear Kiss. Pierwsze tłumaczenie piosenki na język angielski zostało dokonane w roku 1914. Autorem tłumaczenia był Charles W. Harrison z New Jersey. Przetłumaczonemu tekstowi nadał on tytuł My Sunshine. Bez wątpienia najlepszym wokalnym wykonaniem tego utworu jest nagranie z roku 1918 dokonane przez Enrico Caruso. Po nim swoje wersje zaprezentowali śpiewacy operowi: Mario Lanza, Jan Kiepura, Luciano Pavarotti, Placido Domingo czy też Jose Carreras. Współzałożyciel Armii Zbawienia we Francji i Szwajcarii, Wiliam E. Booth, uznał ten utwór w roku 1921 za hymn tej organizacji. Z chwilą pojawienia się pierwszych winylowych płyt gramofonowych, amerykański piosenkarz Tony Martin w roku 1949 na nowo odkrył ten utwór, nagrywając swoje wykonanie, które stało się weną dla twórców wersji, będącej tematem tej prezentacji. Wykonanie to nosiło tytuł There’s No Tomorrow. Po nim na początku lat 50-dziesiątych XX wieku swoje wykonania nagrali również między innymi Dean Martin i Connie Francis. W roku 1957 ta neapolitańska melodia przeszła kolejną transformację. Tym razem nagrania dokonał urodzony w Reggio Di Calabria włoski piosenkarz Lou Monte, a utwór nosił angielski tytuł Don’t Say Forever. Jednak najbardziej znanym i najlepiej zapamiętanym wykonaniem w języku angielskim, jest wersja Elvisa Presleya zatytułowana It’s Now Or Never z roku 1960. A jak do tego doszło? Oto krótka historia. W pierwszej połowie lat 50-dziesiatych Elvis Presley był najważniejszym popularyzatorem stylu rockabilly, czyli najwcześniejszej formy rock and rolla, wywodzącej się z połączenia bluesa, boogi, bluegrassu i country. Pracując w latach 1954-1958 dla wytwórni płytowych Sun Record Sama Philips’a oraz wytwórni RCA dokonał nagrań takich przebojów jak: That's All Right Mama, Heartbreak Hotel, I Got a Woman, Don't Be Cruel, Jailhouse Rock czy też (Let Me Be Your) Teddy Bear. To spowodowało, że w roku 1956 nadano mu nieformalny tytuł „króla rock and rolla”. 24 marca 1958 roku Presley zgłosił się do komisji poborowej i został powołany do armii. Dwa lata służył w bazach amerykańskich w Niemczech Zachodnich. Dwuletnia nieobecność nie odbiła się jednak negatywnie na jego karierze. Materiały nagrane wcześniej pozwalały na stałe publikacje jego muzyki nawet pod jego nieobecność. Pobyt w wojsku wręcz przysporzył mu popularności, zjednując mu fanów pośród bardziej konserwatywnej i starszej publiczności. Pod koniec roku 1959, w trakcie pobytu w wojsku, Presley po raz pierwszy usłyszał nagranie Tony Martina z 1949 roku, o którym wspominałem już wcześniej. W wojsku odwiedzał go jego wydawca Freddy Bienstock. Elvis poprosił go o dokonanie nowego opracowania tego utworu. Po powrocie Elvisa Presleya z wojska postanowiono zmienić jego wizerunek. To już miał nie być rock & rollowy chłopak z gitarą. To był młody Amerykanin, który wypełnił swój obowiązek wobec ojczyzny. W związku z tym musiały się pojawić zmiany w jego muzyce. To właśnie wtedy postanowiono sięgnąć po przebój z najwyższej półki, a mianowicie po piosenkę O Sole Mio. Napisanie nowego tekstu Freddy Bienstock powierzył spółce autorskiej Aaron Schroeder i Wally Gold, natomiast nowa aranżacja tej melodii została powierzona dla współpracującego w tym czasie z Presleyem muzyka Cheta Atkinsa. Nowy tytuł brzmiał: It’s Now Or Never (Teraz Albo Nigdy). W tym momencie piosenka nabrała jakby bardziej dramatycznego wyrazu. Krytycy pisali: Elvis już wcześniej śpiewał ballady, ale dopiero teraz usłyszeliśmy jego dojrzały operowy głos. Czegóż trzeba było więcej? Nagle rozgłośnie radiowe, które do tej pory unikały nadawania piosenek Elvisa Presleya, odkryły go dla swoich słuchaczy. I to słuchaczy o bardzo tradycyjnych gustach. Tym samym dorośli zaakceptowali idola swoich dzieci. Spełniły się też marzenia szefów wytwórni płytowych. Dwadzieścia milionów sprzedanych płyt, najwyższe miejsca na listach przebojów w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Szwecji, Japonii no i oczywiście w Stanach Zjednoczonych. I tylko Włosi mieli przez długi czas żal, że ich narodowy skarb, pieśń O Sole Mio, zaśpiewano w rock and rollowym rytmie. Piosenka została wydana na singlu przez wytwórnię płytową RCA Victor Gladys Music Inc. w roku 1960 i opatrzona numerem katalogowym 47-7777. Na listach przebojów w latach 1960-1961 osiągnęła najwyższe miejsca. Piosenka miała także w karierze Elvisa Presleya szczególne znaczenie. Była pomostem łączącym jednego wykonawcę w całość. Na czym to polegało? Myślę że najlepiej to określiła redaktorka muzyczna I Programu Polskiego Radia, a jednocześnie autorka książki Elvis - Amerykański Sen Pani Maria Szabłowska pisząc: „…właściwie powinno się powiedzieć, że żyje wiecznie dwóch Elvisów. Ten, którego wizerunek narodził się w połowie lat 50-dzisiatych, czyli szczupły super przystojny buntownik, i ten drugi - na początku z lekka, potem coraz bardziej otyły mężczyzna w kombinezonach naszywanych świecącymi kamieniami, w ciemnych okularach w złoconej oprawie.” Przygotował i opracował: Krzysztof Adamski, Białystok, 10.11.2013 r.

Zmyłka, The Rhythm Section, Teściowie, Elvis - 60 Love Songs, Polubić czy poślubić, Cygańska magia, Miesiąc miodowy w Las Vegas, Vegas