Ego - Ku tobie

Raz po raz, dzień za dniem, rok po roku,
Ucieka czas, a ja wciąż twórcą hip-hopu,
Wciąż tworzę rymy, klejąc wyraz wyrazem,
Łącząc wyraz z przekazem, nawijając wciąż do bitu,
Składając zdanie mam naturalne spoiwo,
Dodatek kitu, kojarzą tylko ze straconym,
Jedno już wiem, posłuchaj trochę bitu,
Rymuj do niego (?) mi tu,
To mi tak od paru lat, liryczne culi culum,
Tak od wielu lat uczę się ciągle,
Jedno już wiem na pewno,
Bez żadnych wątpliwości,
Nikt na świecie(nikt) nie przetrwa w samotności,
Mówisz "potrafię żyć",
Myślę to setki (?) obficie,
Z każdym kolejnym dniem uczę się nowych rzeczy,
Poznaję strony dobre, poznaję również złe,
Tak od wielu lat patrzę na świat oczami wyobraźni,
Jak w śnie na jawie, tak w formie baśni (zaśnij)
A ujrzysz świat fantazji, 1000 jednej nocy,
Chyba mniej więcej tyle, bo Ego to istne perpetuum mobile,
Tyle o ile byłoby wielkim nietaktem,
Jestem więc pewien, co niemożliwe stało się faktem,
Ja uwierzyłem, wy uwierzycie,
Ja składam hołd ku Tobie życie.

Atramentu pióra chcę zostawić ślad po sobie,
Nie szybuję jak ptak, gdy będę w chmurach,
Ku pamięci tłumu w słowach widziana duma,
Nie zniknie jak łuna bo wiem, gdy będę miał odchodzić,
nie będę drgał jak struna,
Ku twórczości mej słowa twe,
a w sercu niech błyszczy duma,
Nie jedna struga gorzkiej łzy nie wyschnie, wciąż kapie,
Słowa prawdy kruche serce niech łapie,
Wśród szarych bloków jeden tam gdzie mój Eden.

Ty fenomenem, ty natchnieniem,
Ewenementem niczym biały kruk,
Który z dala od przyziemnej chałtury ponad chmury,
Wzbija i blask słońca swoim blaskiem niczym strzała Kupidyna przebija,
Dosiewająca barwo ja wielbię cię kwiatem lecz,
Byłoby nietaktem, byłoby niesmakiem,
Gdybym nie napomniał jakim kwiatem cię wielbię ,
Kwiatem, który zrodziło me serce,
To niczym pocałunek, gdy twe usta pełne,
Najszlachetniejszego kruszcu barwne,
Niczym konfetti pełne lukru,
Mieniące się to uczucie miłości to niepewności lecz,
Pełne szczerości i namiętności, to blaski Wenus ,
W tobie uwiecznione, atrybuty bogini ,
I tłumy zauroczone, ja uwiecznię cię,
W ego hip-hop i dalej poezja słowa wiąże ,
Ja do najwybitniejszych wieszczy nawiążę,
Ty jako natchnienie, ja jako wielbiący twe wdzięki,
Do nich dołączę(x3).

Atramentu pióra chcę zostawić ślad po sobie,
Nie szybuję jak ptak, gdy będę w chmurach,
Ku pamięci tłumu słowa, widziana duma,
Nie zniknie jak łuna bo wiem, gdy będę miał odchodzić ,
Nie będę drgał jak struna,
Ku twórczości mej słowa twe,
a w sercu niech błyszczy duma,
Nie jedna struga gorzkiej łzy nie wyschnie, wciąż kapie,
Słowa prawdy kruche serce niech łapie,
Wśród szarych bloków jeden tam gdzie mój Eden.

Ku tobie w dzisiejszej dobie, ja uwielbiam wszystko,
Co wszystkim jest w tobie,
I choć niewiasta i tylko igiel z głowy wyrasta,
I choć zielono w głowie ja składam hołd ku twej osobie,
Do opiewania twej anielskiej urody,
Nie zapożyczam ni grama wymowy,
Słowne zasoby niczym potencji twórczej obszar niejałowy ,
Więc kontynuuje me wielbiące cię posłowie ,
Na czym stanąłem, bym się nie pomylił,
Przypominasz mi już królową motyli,
Twój obraz pastelowy, barwny przeogromnie,
Ty jako dzieło przepiękne wiekopomne ,
Zadziwiasz i dajesz upust wyobraźni ,
Dajesz upust muzycznej fantazji ,
Bo hańbą byłoby się przed tobą zbłaźnić ,
Madonno przy tobie dusze, oczy i serce,
Wszystkich amantów płoną.