Edyta Geppert - Zgubiliśmy się

Sfrunęli Anieli na Ziemię,
bielsi niż śnieg,
zobaczyć, jak ludzie - witają
ten nowy wiek
i zważyć - czy więcej na świecie,
dobra, czy zła.
Sfrunęli, spojrzeli, struchleli:
Bo wszędzie mgła.
A za tą mgłą - zamęt,
Rozpacz i trwoga.
I wieczne o wszystko pretensje
Do... Pana Boga

Zgubiliśmy gdzieś
Nadzieję.
Wróćmy po nią,
Do Betlejem
Lęk się rodzi,
Świat truchleje
Zgubiliśmy się...

Opadły im skrzydła, jak ręce:
- Co powie Bóg?
Wszak zrobił dla ludzi co tylko,
Co tylko mógł.
Ulepił was z gliny najczulszej,
z marzeń i łez
i dał wam sumienie, co boskie,
po ludzku jest.
Więc skąd ten strach, zamęt,
wojny i trwoga,
i wieczne o wszystko pretensje,
do Pana Boga?

Zło się czai,
świat truchleje.
Trzeba wracać,
do Betlejem.
Zgubiliśmy gdzieś
nadzieję.
Zgubiliśmy się...

Świeć Gwiazdo tym jaśniej - im ciemniej
i straszniej jest.
Nieś Dobrą Nowinę po świecie,
po - świata kres.
A wy Mu Anieli Niebiescy,
powiedzcie że:
bez Jego miłości - To Wszystko,
zawali się.
Bo skoro zła tyle,
zamęt i trwoga,
to trzeba na nowo do siebie,
przekonać... Boga

Świeć nam Gwiazdo
nad Betlejem
Bóg się rodzi
moc truchleje
Zgubiliśmy gdzieś
nadzieję
lecz szukamy jej