Daniela - Posuń się stary

Żyli sobie mąż i żona w PRL-u
Mieli dzieci, znajomych także wielu
Żona była sekutnica i hetera
Taka, co to ciągle truje albo gdera
Mąż był za to bardzo cichy i spokojny
Prał, gotował, bo nie lubił w domu wojny
Gdy wieczorem cicho wsuwał się do łóżka
To od razu słyszał żony słowa te:

Posuń się stary, znów piżamę założyłeś nie do pary
Posuń sie stary, znowu w kuchni zostawiłeś brudne gary
Nie mam ochoty na gadanie, na pieszczoty, na głupoty
Śpij dobrze, stary, do roboty jutro zbudzą cię zegary
Nie marudź, chłopie, cały tydzień byłeś przecież na urlopie
Nie moja wina, że nie miałeś za co jechać do Lublina
Dam ci pierzynę, kładź się stary, co masz taka smutną minę
Rano ci zrobię zupę mleczną na śniadanie no i już!

Po dwudziestu latach nastąpiła zmiana
Odmieniona żona, rzecz to niesłychana
Już nie gdera i nie robi głupiej miny
Pamiętała, że dziś męża imieniny
Zgotowała mu pierogi i szaszłyki
Oraz inne niecodzienne smakołyki
Ledwie goście drzwi zamknęli z drugiej strony
Mąż usłyszał swojej żony słowa te:

Posuń się stary, twarde łóżko, a sprężyny jak gitary
Chodź na pieszczoty, jutro fajrant, więc nie pójdziesz do roboty
Jedno jest życie, trzeba stary wykorzystać należycie
Daj mi buziaka, i już nie mów, och ty taka czy owaka
Pamiętaj miły, byle było zdrowie, byle były siły
Wskakuj do łóżka, to na Ciebie czeka ciepła już poduszka
To prawda, stary, że tak bardzo się zmieniłeś, nie do wiary
Jednak Cię lubię, choć dwadzieścia lat po ślubie, no to co!
Co tam chrapie na kanapie właśnie on