Charles Aznavour - Je t'aime A.I.M.E.

"Kocham cię"

Piszę do ciebie, to bardziej romantyczne.
Jak kochanek dawnymi czasy
na papierze koloru liliowego
niebieskim atramentem; zabieram się,
gdy moje pióro, co za pech,
wyjmowane z kałamarza,
robi kleksa na papierze,
który drę i zaczynam od nowa.

"Kocham cię - k.o.c.h.a.m,
kocham cię sercem płonącym".
Czy pisze się "ą" w wyrazie "płonący"?
To sprawia mi trudność,
a więc wykreślam "płonącym",
ale zachowuję "kocham cię".
"Kocham cię - k.o.c.h.a.m",
dodam po prostu
słowa: "do szaleństwa".
Ale nagle mam wątpliwości:
"szaleństwo" z "l"?
Z jednym "l" czy może z dwoma?
Dwa byłyby lepsze.

O wiele ładniejsze
i oczywiście bardziej żywe.
Żywe jak pragnienie,
które szczęście przytwierdza
jak niebieskiego motyla
do piersi ukochanego,
niespokojonego o ortografię.

W szkole byłem nieukiem,
z którego nie można było nic wyciągnąć,
czatującym na porę przerwy,
ze wzrokiem nieruchomym i palcami poplamionymi atramentem.
Dziś pogrążam się w rozpaczy,
mam braki w nauce i wiem o tym,
ale będąc zakochanym, naszedł mnie
kaprys pisania listów.

"Kocham cię - k.o.c.h.a.m
i wierzę tylko tobie".
Jak napisać "wierzę"
będąc pozbawionym słownika?
Jest tyle słów podobnych
w języku.
To dla mnie trudność i mam do siebie żal.
A więc daję przez "ż",
a może lepiej "sz".
Szczerze mówiąc, stresuje mnie to.
I moja wątroba skręca się,
gdy godzinami bez przerwy.
pochylony jestem nad papierem.

Poprawiam i skreślam,
a potem wyrzucam wszystko
przeklinając pisownię.
Zniechęcony posyłam
moje pióro do diabła.
Powiedziałbym wszystkie te słowa
spokojnie przez telefon.
Biorę słuchawkę,
wybieram numer,
nie mam żadnych trudności:
- Halo, kochanie, halo
- Tak, tak, to znowu ja
po raz n-ty
dzwonię do ciebie, wiesz,
by powiedzieć ci: "kocham cię".