Bułat Okudżawa - Чудесный вальс

Cudowny walc

W lesie brzmi przedziwna muzyka – muzyk walca gra bez słów.
Dźwięki walca to rozkoszne są, to wstrząsają nagłym dreszczem.
Jeśli chodzi o mnie – ja spojrzeniem panią ścigam znów,
Pani na niego patrzy wciąż, a on – spogląda w przestrzeń.

Całą wieczność brzmi ta muzyka. Piknik sączy się, jak dym.
Piknik, gdzie się śpiewa, płacze, kocha i zostawia...
Muzyk zaś do fletu przylgnął... Ja do Pani przylgnąłbym,
Lecz obawiam się, że Pani źródłem jest, co nie uzdrawia.

A muzykant ciągle walca gra i nic nie widzi w krąg,
Stoi tak, o pień brzozowy oparłszy się ramieniem
I brzozowe ma gałązki zamiast palców u swych rąk,
A brzozowe jego oczy są przymglone smutku cieniem.

A przed nim sosna rośnie młoda, w oczekiwaniu wiosny swej,
A ten muzykant wrasta w ziemię... walc wciąż płynie błogo.
Jego chude nogi są niby korzenie sosny tej –
One się w ziemi przeplatają wciąż i rozpleść się nie mogą.

Całą wieczność brzmi ta muzyka; coś się przeciągnął romans nasz.
W gordyjski węzeł się zaciągnął, żaden płomień go nie spali...
Więc spróbujmy, uspokójmy się, zachowajmy chociaż twarz...
Lecz Pani wciąż na niego patrzy. No, a walc – walc dźwięczy dalej...

Bułat Okudżawa
Tłum. E. Jedziński
06.03.1979.